Nu op Netflix: Briganti is een knap gefilmde spaghettiwestern die lekker wegkijkt

Uit Italië komen grandioze films en series, maar in de in-één-dag-uit-bingewatch-categorie staan ze niet vooraan. Veel nieuwkomers zijn voor de echte liefhebber, maar Netflix slingerde er vorige week eentje de lucht in waarvan ik kan beloven dat-ie voor iedereen is. In één dag uit is zo gelukt, dat heb ik vast voor je getest. Op de kijklijst: Briganti.

Briganti – Brigands: The Quest for Gold

Briganti, in het Engels kun je ‘m vinden onder Brigands: The Quest for Gold, vertaalt zich naar bandieten. De serie speelt zich af in het zuiden van Italië, ten tijde van de Risorgimento – de eenwording van Italië in de negentiende eeuw die de elite voor elkaar kreeg. Als je denkt dat Zuid-Italië nu nog gevaarlijk is, kun je je wellicht inbeelden dat je er toen al helemaal niet voor je lol wilde rondlopen. Zuid-Italië, bandieten, elite: genoeg inhoud voor een lekkere spaghettiwestern, die gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van twee vrouwelijke Italiaanse criminelen uit die tijd.

Hoofdrolspeler Filomena ontsnapt op rigoreuze wijze uit haar troosteloze luxeleven, waardoor ze letterlijk op de vlucht moet. Buiten de muren is het alleen allesbehalve veilig en in de bosjes barst het van de bandieten. Maar ze blijkt een slimmerik en sluit zich aan bij een bende struikrovers, waarin ze zich ontpopt van gevangene tot officieuze leader of the pack. Ze bundelen krachten met andere bendes in de strijd tegen corrupte machthebbers en de jacht naar gestolen goud en vrijheid.

Vermakelijke spaghettiwestern

Is het een meesterwerk? Nee. Er zijn nogal wat verhaallijnen en het kostte mij denk ik drie afleveringen tot ik doorhad wie nou wie was in de serie omdat er zoveel spelers zijn. Maar Briganti is absoluut vermakelijk en is een knap gefilmde Italiaanse western die naast prachtige natuurshots plaatsen als Lecce, Melpignano, Altamura en Brindisi aandoet, waar het een interessant, ander Italië neerzet. De serie past in het straatje van La Legge di Lidia Poët, heeft een vleugje La Casa de Papel en is een kostuumdrama, boevenjacht en verzetsverhaal ineen.

Een schande vind ik het wel dat er maar zes afleveringen zijn, want wie doet dat de bingewatchende mens nou aan. Ik zat er in ieder geval nog veel te lekker in bij de laatste aflevering en hoop op meer. Wat ik wel ontdekte is dat de twee dames uit de serie losjes gebaseerd zijn op struikrovers Filomena De Mauro aka Pennacchio en Maria Oliverio oftewel Ciccilla, en van hun roerige levensverhalen is dit eerste seizoen pas het begin. Dat maakt de serie meteen nog interessanter.