Italië heeft de Fiat, het Colosseum, de Vespa en het Vaticaan. Het heeft Michelangelo, Andrea Bocelli en Gianluigi Buffon. Én Italië heeft de cornetto met pistachecrème.
Het spijt me, Fransen, ik ben meer dan dol op jullie prachtig gelaagde roombotercroissant. Het is ook een beetje valsspelen hier, maar liefde kent geen grenzen en dus overschrijd ik ze. De gevulde cornetto is iets dat elke croissant verslaat.
Want dat gevulde, dat moet ik er even bij zeggen. Een cornetto an sich is namelijk een beetje schrikken, als je ‘m voor het eerst eet en z’n Franse broer had verwacht. Zoet en kleverig, waarbij de smaak van roomboter ver te zoeken is. Mijn eerste ontmoeting met de cornetto was ook gelijk gedoemd te mislukken: uit een groot multipak van een Italiaans tankstation, na uren op de volgebouwde achterbank vanuit Nederland. Dan zit je wel even met je mond vol aangevallen melktanden. Maar kijk, stel je verwachtingspatroon wat bij en je went er prima aan. Echter is het de vulling van pistachecrème die ‘m verheft tot culinaire kunst.
Cornetto betekent kleine hoorn. Het is net als de croissant familie van de ooit in Wenen geboren kipferl, die evolueerde tot de eetbare maantjes van nu. In tegenstelling tot de croissant wordt een cornetto gemaakt met ei, meer suiker, vanille en soms citrus. Het zoete laagjesdeeg wordt daarom ook geen kruimelfestijn. In het noorden noemen ze ‘m brioche, een veiliger naam voor iemand die niet weet waar ie in gaat bijten.
Met een cornetto vuoto (leeg) maak je mij ondanks wennen nog steeds niet hysterisch, maar een ripieno (gevuld), en dan het liefst al pistacchio, zie ik als een godsgeschenk. Le pasticcerie stoppen hun zoetigheden graag vol met crema gemaakt van van alles en nog wat, waarbij de romige groene crème de grote winnaar is. Siciliaanse pistachenoten worden niet voor niets wereldwijd geroemd om hun kwaliteit.
Wat ook prachtig is, is dat je in Italië gewoon zonder gezanik zo’n suikerbom bestelt als ontbijt, naast je koffie. Want ontbijten met koffie en een dolce, dat doet iedereen. En dan natuurlijk het liefst staand, al zit ik zelf toch graag. Met mijn koffie en cornetto met pistachecrème naast mijn tante en haar vriendinnen, lekker keuvelend op Piazza Santa Croce, bij voorkeur.
