De hobby gaat door
Koerswijziging of niet, de wens voor een huis in Italië is niet alleen een concreet verlangen, inmiddels is het ook een beetje een hobby. Ik hou bijvoorbeeld voor zover dat gaat de Italiaanse Funda’s bij, en blijf ook mijn mapje op Instagram met ‘Interieur huis Italië’ gewoon aanvullen. Laatst nog vond ik via via een geweldige brocante in Toscane vol antieke wasbakken en badkuipen, handig voor wie weet ooit, dus ook die gaat in een mapje. Binnen datzelfde kader bezocht ik een tijd terug de Second Home Beurs in Utrecht. Ik heb precies helemaal niets met beurzen maar door een Italiaans tijdschrift waar ik een abonnement op heb kon ik gratis kaartjes aanvragen dus tja, je hebt een hobby of niet. Dus daar ging ik. In de gigantische jaarbeurs waren tientallen stands waar je terecht kon voor informatie over een huis in Dubai, Zuid-Afrika, Australië, vrijwel elk land in Europa, waaronder natuurlijk ook Italië. Ik was er vooral heen gegaan voor de lezingen die er gedurende de dag werden gehouden. Er zou een spreker zijn van ABN AMRO die ging vertellen over hoe je zo’n tweede huis kunt financieren, er was iemand van Belvilla die ging uitleggen hoe je het beste een vakantiehuis kunt verhuren, en nog zo wat. Ik had een heel lijstje met verhalen die ik wilde horen, om zo uiteindelijk, als de tijd financieel gezien rijp is, nog beter beslagen ten ijs te kunnen komen.
Het publiek was vrij eentonig: witte koppels van middelbare leeftijd die overduidelijk prima wat te besteden hebben. Niet heel verrassend natuurlijk, wie kan er nou zomaar een tweede huis kopen als het voor het grootste deel van Nederland al praktisch gezien onmogelijk is een eerste huis te kopen. Het deed me ook inzien dat mijn plan, als 35-jarige financieel gezien alleenstaande freelancer met net drie goede boekjaren een tweede huis willen kopen, misschien niet zo realistisch is. Het gaf me wat rust in de koerswijziging. Ik had zó hard geroepen en zo graag gewild dat huis binnen een jaar of twee te kunnen kopen, nu opeens de plannen veranderen voelde het ook een beetje alsof ik de boel had belazerd.
Afijn. De eerste lezing waar ik heen ging was van La Dolce Casa, die naar eigen zeggen geen makelaar zijn maar een adviseur. ‘Is er een dokter in de zaal? Iemand die powerpoint kent? Ik krijg ‘m niet gestart?’ Het lullige zaaltje waar we in zaten droeg bij aan de knullige start, die me in alles deed denken aan de onhandige gastlessen die je vroeger wel eens kreeg op de middelbare school. Als alles eenmaal werkt begint de zaal direct opgelucht te klappen. Wat we zoals te horen krijgen: leer de taal, dat als eerst. Dan, een vakantie in Italië is geen woonervaring. Ken je de regio waar je wil kopen ook in de winter? Hoe ziet het eruit zonder stralende zon, blauwe lucht en warme temperatuur? Is het ook fijn en mooi als het nat en miezerig en klam en kil en grijs is? Wil je er dan nog steeds zitten? En over die regio, daar moet je beginnen. Niet verliefd worden op een huis, eerst verliefd worden op een regio, en dan daar een huis zoeken. ‘Wees heel kritisch op de locatie.’
En, hou rekening met de bereikbaarheid. Als je een huis bovenop een berg wil vanwege het mooie uitzicht (ik wil dat), hoe kom je dan op die berg? Is dat leuke spannende kronkelende weggetje ook te berijden in de winter als het drie weken heeft geregend? Of is het dan één grote modderpoel? Dit zijn dingen die minder leuk zijn om over na te denken, maar die wel belangrijk zijn. Bovendien, bovenop een berg is weliswaar een mooi uitzicht, maar je hebt ook meer last van wind. Terwijl je in een windstil en dus warmer dal weer minder zon hebt. ‘Het kiezen van een huis is altijd een compromis.’ Er kwam nog meer, maar dat bewaar ik voor de volgende week. Quindi, per continuare.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere…»