Ik liet haar mijn agenda zien, een totaal volgestampt metselwerk vol afspraken, deadlines en to do's en ze sloeg nog net niet steil achterover.

Ik voelde me een gigantische tut toen ik met m'n geföhnde haar en sjieke MaxMara-achtige crèmekleurige jas op een klein terras zat.

Staan ze doorgaans niet te boek als de aardigste, leek het nu wel alsof iedereen in een grote bak haast zuidelijke vrolijkheid was gevallen.

Dat soort mensen moet je niet teveel om je heen hebben, maar als ze er eenmaal zijn is er een slimme truc om ze de mond te snoeren.

Uiteindelijk vond ik een appartement dat zó perfect leek te zijn dat ik even twijfelde omdat ik dacht een kat in de zak te pakken te hebben.

Met de huidige staat van de wereld en het nieuws voelt alles wat we hier in veilig Nederland moeten doen zo gekmakend onzinnig.

Een nadeel, of nou ja, het is maar hoe je het bekijkt, maar een bijkomend effect is wel dat je er dan ook niet meer van af komt.

Ik dacht wel, goh, dat is toch doodzonde van zo'n zaak. Ik bedoel, het zijn vast aardige mensen hoor, daar niet van.

Ik schrok ervan hoe weinig er nog over was van wat er afgelopen voorjaar wel was. Gerda Smit zou zeggen: 'alles is weg.'

Soms, op die momenten, lijkt het me helemaal niets om hier daadwerkelijk te wonen en hier al-tijd mee te moeten dealen.