Mays Milanese modeweek

Op dit moment is Milaans modeweek a tutta velocità. Vandaag vinkte het modevolk Max Mara, Prada en Maison Martin Margiela af nadat ze zich gisteren vergaapten aan al het moois van Etro. Of ik jaloers ben? Intens. Hoe heerlijk zijn de herinneringen aan de goede oude tijd toen ik als hoofdredacteur van Marie Claire minstens twee keer per jaar naar Milaan mocht. Sunday brunch in Diana Majestic, een snelle, maar o zo’n heerlijke hap bij Rosy e Gabriele, lunchen en souvenirs shoppen bij Corso Como 10 en tussendoor je stappenteller gek maken terwijl je van show naar show ploegde. In de goede dagen had ik Andrea, mijn eigen illegale chauffeur, maar als ik heel eerlijk ben was ik vaak meer tijd (en stappen) kwijt aan het vinden van de gedeukte Fiat Panda van zijn moeder dan dat ik er echt gemak van had.

Voor modemensen is het hebben van een chauffeur het nec plus ultra. Te herkennen aan het feit dat je tijdens de show misschien wel een klein tasje bij je hebt ter versiering van het geheel, maar zeker niet zeult met paraplu’s en alle tassen die je bij eerdere presentaties hebt meegekregen. De echte modenufjes wandelen hooggehakt, met hooguit een kleine pouch van show naar show. Hun chauffeur en wagen vormen een rijdende locker.

Eén moment zal ik nooit vergeten. Na de re-see van Max Mara (een dag na de show zelf mag je altijd naar het hoofdkwartier om de runway pieces nog eens te bewonderen en te betasten) sloeg ik mijn – toen nog papieren – Mulberry-agenda open om er een nieuwe afspraak in te schrijven. Bij de maandag zag ik een ‘M’, een subtiele reminder dat die week mijn menstruatie zou plaatsvinden. Maar het was inmiddels vrijdag. Vrijdagmiddag zelfs. Terug in Andrea’s botsauto was niet de Via Bergamo waar Prada huist de volgende stop. ‘Puoi passare dal pharmacia, caro?’ Dat deed hij natuurlijk. Daar glipte ik naar binnen om een zwangerschapsstick te halen die ik diep in mijn vintage Dior-tas wegstopte. Die test, die kwam vanavond wel. Na Prada en allerlei ander moois denderde ik richting mijn kamer en deed ik wat ik moest doen: plassen en testen. En wachten op een streep. Of twee, in mijn geval. Mijn lief kreeg ik niet te pakken dus ik ging toch maar wat eten. Corso Como 10 was op struikelafstand van mijn kamertje tenslotte. Ik liet de tagliata di manzo voor wat het was en duwde de wijnkaart opzij. Toen de ober het glas Pellegrino op mijn tafel zette, zag ik de foto van mijn liefde in het scherm. Ik heb me zelden gelukkiger gevoeld dan toen.

Beeld: Max Mara FW 2023 collection