Nadat ik het financiële gedeelte op orde had, waar ik hier over vertelde, en ik de eerste bezichtigingen erop had zitten (dit was de eerste), werd al snel duidelijk dat een volledig perfect huis waarschijnlijk niet in de kaarten lag. Een opknapper zou de boel een stuk haalbaarder maken. Maar, ik heb genoeg verhalen gehoord om te weten dat ik een écht grote renovatie niet aan m’n broek wil hebben hangen.
Vrienden van mijn ouders bijvoorbeeld kochten ooit in een gehucht in de buurt van Siena iets dat effectief niet meer dan een stapel stenen was, met als doel daar een vakantiehuis van te bouwen. Dat heeft ze dik 8 jaar en flink wat geld en levenslust gekost. Het resultaat is prachtig, daar niet van, maar er is bijvoorbeeld één hoek in het huis dat letterlijk leeg staat, dat op de tekeningen officieel niet bestaat. Een spookkamer, ooit bedoeld als opslaghok voor zwembadspul en dus alleen middels een deur vanaf buiten te bereiken. Dit omdat de vergunning van het huis maar voor een bepaald aantal vierkante meters gold, en door een uitbouw was die ene kamer net teveel. En dan kom je terecht in de volstrekt onbegrijpelijke en bij vlagen onverbiddelijke bureaucratische nachtmerrie die het land ook kan zijn. Die kamer mág niet gebruikt worden, ook al staat ‘ie er al, dus de buitendeur moest dichtgemetseld worden. Geen haan die er naar zou kraaien, dat huis ligt volledig afgelegen, maar regels zijn regels zijn regels. En ik herinner me een huis dat ik bezichtigde met een sprookjesachtig mooi balkon met grote eettafel waar je fantastisch in de avondzon kon dineren. “Niet teveel op dat terras vallen hoor mevrouw, het is niet zeker of dat mag blijven.” Want, door de huidige eigenaren zo’n 30 (!) jaar geleden gebouwd, nooit problemen mee gehad, maar zónder officiële papieren waardoor het bij verkoop zomaar gesloopt zou moeten worden. Niemand die in zo’n geval kan uitleggen waarom. ‘Omdat ik het zeg’ is vaak de beste samenvatting.
Alles wat je renoveert mag in principe niet groter terugkomen dan het was. Dus een oude varkensstal mag alleen terugkomen met hetzelfde aantal kubieke meters. Dat is een beetje de basisregel waar heus uitzonderingen op zijn, maar ik geef het je te doen, want naar goed Italiaans gebruik moet je dan wel de juiste mensen kennen. Die vrienden van mijn ouders kregen het uiteindelijk voor elkaar om hun zwembadhok simpelweg te mogen dichtmetselen (in plaats van de hele uitbouw af te moeten breken) omdat ze vaak brood kochten bij de bakkerij die werd gerund door een neef van de burgemeester. Hoe kleiner het dorp, hoe belangrijker het is dat je vrienden bent met wie er aan de touwtjes trekt.
Dit alles betekent overigens ook dat de historie zo prachtig mooi in ere blijft. Die oude dorpjes die wij buitenlanders allemaal zo pittoresk vinden zíjn zo pittoresk omdat je er geen reet aan mag veranderen. Dus wie op zo’n Italiaanse Funda een beeldig huis ziet en denkt ‘oh leuk en dan bouwen we hier een serre en daar een aanbouw’, weet dat het helemaal geen gedane zaak is om daar ook daadwerkelijk toestemming voor te krijgen. Elke muur die je afbreekt, elk raam dat je extra zou willen, elke badkamer die je groter wil maken, voor werkelijk álles moet je een vergunning aanvragen – en zien te krijgen.
Dus, een grote renovatie; nee. Een beetje klussen; ja. En om dat extra onder de knie te krijgen ging ik, hou je vast, op kluscursus. Veramente, te lo racconterò la prossima settimana.
Project Italiaanse droom
Continua a leggere… »
« L’episodio precedente