Uiteindelijk vond ik een appartement dat zó perfect leek te zijn dat ik even twijfelde omdat ik dacht een kat in de zak te pakken te hebben.

Met de huidige staat van de wereld en het nieuws voelt alles wat we hier in veilig Nederland moeten doen zo gekmakend onzinnig.

Een nadeel, of nou ja, het is maar hoe je het bekijkt, maar een bijkomend effect is wel dat je er dan ook niet meer van af komt.

Ik dacht wel, goh, dat is toch doodzonde van zo'n zaak. Ik bedoel, het zijn vast aardige mensen hoor, daar niet van.

Ik schrok ervan hoe weinig er nog over was van wat er afgelopen voorjaar wel was. Gerda Smit zou zeggen: 'alles is weg.'

Soms, op die momenten, lijkt het me helemaal niets om hier daadwerkelijk te wonen en hier al-tijd mee te moeten dealen.

​Maar dit jaar bekroop me de gedachte dat ik daarmee een ongeschreven strandregel overtreed. Zit ik de plank gigantisch mis te slaan?

Ik dacht eraan omdat ik zo'n fotoherinnering kreeg, voor de spiegel in m'n mooie pak en flink geföhnde haar en imposant opgemaakt gezicht.

Ja, zo kan ik al het leuke in de wereld wel pareren met een potentiële ramp. Maar een ander punt kwam wel bij me aan.

'Is er een dokter in de zaal? Ik krijg 'm niet gestart?' Het lullige zaaltje waar we in zaten droeg bij aan de knullige start.

Het waren stressvolle jaren en ik weet één ding zeker: ik wil nooit meer terug naar dat gevoel. ​Daar moest ik aan denken afgelopen winter.

Overal waar ik aankwam gingen de wenkbrauwen in de lucht. Het leverde wel overal gelijk een praatje en bewondering op.