Onder het mom van motiveren en lekker wegdromen interviewt Liesbeth Rasker mensen die haar voorgingen en van hun project Italiaanse droom de werkelijkheid maakten.
Esther en haar man kochten tien jaar geleden hun vakantiedroomhuis in de Lunigiana-streek, vlakbij de Italiaanse Rivièra. Een vrijstaand huis, bovenop een heuvel, met uitzicht op de bergen. Dit is hoe ze haar droom bewerkstelligde.
Vertel, waarom Italië?
We zijn al jaren gek op Italië, gingen er elk jaar weer naar op vakantie. Toen opeens de financiële mogelijkheid kwam om er iets te kopen wisten we gelijk dat we dat wilden.
Waar begon je de zoektocht?
Online, op de bekende sites als Idealista. En ook kwam ik al snel online een Nederlandse makelaar tegen die in Italië woont en werkt – en dus de taal spreekt en het gebied goed kent. Een heel aardige man, Jaap van Houdt van VanHoudtCasa, we hadden gelijk een goede klik met hem. Hij nam ook zijn vrouw mee naar de bezichtigingen en dat vonden we heel sympathiek. Wij woonden in die tijd gewoon in Nederland, dus vlogen dan meermaals op en naar naar Italië om een weekend lang huizen te bezichtigen. Ter voorbereiding op dit alles hebben we online veel gelezen over het proces van een Italiaans huis kopen, waar je rekening mee moet houden en hoe het notarieel allemaal werkt.
Waar waren jullie naar op zoek?
We zochten een vrijstaand huis, in de buurt van de kust, maar wel in een rustig gebied. We houden van het strand dus willen daarheen kunnen, maar ’s avonds willen we wel terugkomen in de stilte en rust. En het moest niet te groot zijn. Qua locatie wisten we dat we redelijk in het noorden wilden zitten, omdat we het vanuit Nederland met de auto wilden kunnen aanrijden.
Hoe lang duurde het totdat jullie je droomhuis vonden?
Nou, het huis dat we gekocht hebben was het eerste huis dat we zagen. Ik had het zelf online zien staan en de makelaar zei dat we er zo heen konden rijden. We waren eigenlijk gelijk verliefd. Het ligt op een heuvel, je kijkt zo de bergen in. Het is echt schitterend. Maar iedereen zei ‘je kunt niet het eerste huis dat je ziet kopen.’ Dus we keken verder. Anderhalf jaar lang hebben we gezocht, maar elk huis vergeleken we met dat eerste huis. In totaal hebben we verspreid over vier weekenden iets van twintig huizen gezien. In de zomer van 2013 gingen we terug, nog een keer dat eerste huis bekijken, en we waren nog net zo enthousiast. Dus toen hebben we een bod gedaan.
En al die tijd bleef het te koop staan?
Ja, maar dat is niet zo ongebruikelijk hier en wil niet zeggen dat het een slecht huis is. We hebben wel geluk dat niemand anders het heeft gekocht natuurlijk.
Hoe hebben jullie het gefinancieerd?
We hebben dit met eigen geld en dus zonder Italiaanse hypotheek betaald. Het stond te koop voor €160.000,- en we hebben het voor €145.000,- kunnen kopen. De oude eigenaar was een Engelsman die het als vakantiehuis had, maar hij kreeg een nieuwe vriendin die niet van Italië hield dus hij deed het in de verkoop. Haha, heel bijzonder ja, zal je zien dat die relatie ooit uit gaat en dan ben je ook je huis kwijt! De koop zelf was in november afgerond, dus dat duurde een paar maanden. Wij hebben dat via onze makelaar gedaan, die een percentage van de aankoopprijs krijgt als vergoeding. Een geometra checkt of het huis technisch in orde is, en of de tekeningen kloppen met wat er staat enzo.
Hebben jullie veel moeten verbouwen?
Nee eigenlijk niet, natuurlijk wel geschilderd enzo. En er lag een soort modderpad naar het huis en daar hebben we een verhard pad van gemaakt, met een mooi ijzeren hek. Het is heel gebruikelijk dat je een huis met de meubels erbij koopt, dus we hebben veel tijd gestoken in het uitzoeken van alle spullen, dingen weggooien, andere dingen opknappen, dat soort zaken. Verder hebben we een groot stuk land erbij, zo’n 2.000 vierkante meter gras en dan nog 10 hectare grond. We hebben geen zwembad, hebben het wel overwogen maar uiteindelijk gekozen om dat niet te doen want daarvoor zijn we er te weinig. Een zwembad heeft zoveel onderhoud nodig, we hebben een opblaasbubbelbad en dat voldoet eigenlijk prima.
Hoe vaak zijn jullie er dan?
Begin oktober sluiten we alles af voor de wintermaanden. Vooral de benedenverdieping kan best vochtig worden dus dan brengen we naar boven wat daar niet tegen kan. Eind maart gaan we dan weer die kant op. Dan zijn we er doorgaans een paar weken, en verder nog vaak in juni, en nog wat keren tussendoor. We hebben een autootje staan op Pisa Airport, daar kun je parkeerplekken huren voor een half jaar of een heel jaar. We verhuren het huis niet, maar vrienden, familie, kinderen mogen er soms gebruik van maken dus zo komt het huis altijd wel vol.
Hebben jullie wel iemand die de boel onderhoudt als jullie er niet zijn?
Ja, we hebben een tuinman die het gras maait voordat we komen. En hij houdt ook de boel in de gaten als wij er niet zijn, als er hevige storm is bijvoorbeeld dan rijdt hij even langs het huis. We kennen hem via de mannen die het hek kwamen maken, die vroegen we of ze een tuinman kenden. Nou, dat is dan zo geregeld. Een keer was onze wc verstopt, dat was via het dorp dan zo opgelost. Je hebt er zo contact als je dat wilt. En toen ik een keer een enorm bijennest vond bij de deur belde ik de tuinman, die me dan gelijkt komt helpen. In het dorp kun je eigenlijk alles en iedereen wel vinden, je loopt er vanaf ons huis in vijf minuten heen. Inmiddels is dat ook heel gezellig, we komen altijd bekenden tegen.
Dan moet je wel de taal spreken lijkt me?
Ja, ik heb drie jaar Italiaanse les gehad bij Dante Alighieri in Rotterdam. Inmiddels kan ik het goed verstaan, en ook met spreken kom ik er aardig uit. Hier in de dorpen wordt totaal geen Engels gesproken, dus je moet wel.
Nog wat afsluitend advies?
Wij zijn heel blij dat we het hele koopproces samen met Jaap hebben kunnen doen. En verder, tja, als het kan en je wilt het, doe het dan. Wij zijn er zo vreselijk blij mee, elke keer als we er aankomen voelt het als thuiskomen. Het is echt een heerlijke plek.
