Sorry voor de kapitalen (ik kon me nog net bedwingen om er geen uitroepteken achter te zetten), maar dit boek koop ik in stapels in. Gewoon om het spontaan te kunnen geven aan mensen die net zoveel van Italië houden als ik.
Jarl, de schrijver, had me al bij de zin ‘Sommige mensen zijn in het verkeerde lichaam. Ik ben in het verkeerde land geboren.’ En hoezeer ik ook van Nederland houd, soms denk ik ook: in Italië begrijpen ze me gewoon beter.
Jarl hield zoveel van Italië dat hij van zijn hobby zijn werk maakte en Italië-correspondent werd voor de Volkskrant. Ook hij nam zijn meisje mee naar Rome, net zoals mijn teerbeminde mij ooit achterop die Vespa wierp en ontvoerde naar de stad waar ik nog wel eens wakker van kan liggen, zo groot is het verlangen.
Jarl observeerde en bestudeerde en leert ons dat als je Italië wil begrijpen, je augustus moet snappen. Want augustus is augustus is augustus en daar moet alles voor wijken. Ook het voetbal, ook de paus en de politiek al helemaal. En liggen de linkse politici dan aan de Toscaanse stranden en vind je de rechtsen eerder in Emilia-Romagna?
Jarl vroeg zich dezelfde dingen af als ik. Zoals waarom Italianen zo weinig drinken tijdens feesten. En ook vertelt hij dat je soms niet moet doen wat heel leuk lijkt. Zoals naast een oud vrouwtje zonder smartphone gaan liggen op het strand. Lijkt reuze, maar is geen goed idee.
Ach, het leest zo lekker weg. Elk verhaal vraagt om hardop voorgelezen te worden als je met je voetjes op het dashbord naast je liefde door Italië toert. Met hardoplachgarantie. En bij mij vloeide er ook af en toe een traan.
