Dagobert Duck
Op moment van schrijven is het bijna drie jaar nadat ik voor het eerst bij de bank zat om te praten over mijn Italiaanse droom. Ik moest eraan denken omdat ik zo’n fotoherinnering van m’n telefoon kreeg, de foto die ik van mezelf maakte voor de spiegel in m’n mooie pak en flink geföhnde haar en imposant opgemaakte gezicht. Goede indruk maken bij zo’n bankmeneer leek me, la bella figura indachtig, een goed begin, alsof die man me dan opeens een ton meer zou lenen. Hoe dan ook, de financiële opdracht die hij mij toen gaf (om de overwaarde op mijn huis te kunnen opnemen moest ik een bepaald bedrag per jaar winst halen) leek me toen absoluut onmogelijk. Maar het vreemde is dat toen ik eenmaal dat heldere doel voor ogen had, ik sneller dan ik ooit had kunnen bedenken toch een heel eind in de buurt van dat doel wist te komen. In 2020 kwam er ondanks de pandemie een flinke schep bovenop, in 2021 al had ik m’n winst van 2019 verdubbeld, en in 2022 kwam daar nog een klein stukje bij. De cijfers voor 2023 zien er ook hoopvol uit. Nu is het zo dat de rente ook verdubbeld is en ik ondanks deze cijfers bij lange na niet kan lenen wat me toen in 2020 werd geschetst, wat een behoorlijke teleurstelling was toen ik daar september vorig jaar achterkwam. Alsof je voortdurend achter de feiten aanholt, alsof het nooit genoeg zal zijn.
Maar het verbaast me nog steeds hoe helder mijn financiële wereld werd toen er opeens een heel duidelijk doel voor ogen kwam. Wat absoluut meespeelde was dat ik vóór corona zo’n vijf maanden per jaar op reis was, reizen die me meestal geen geld kósten omdat ik ze op uitnodiging deed, maar die ook geen of nauwelijks geld opleverden. Toen we verplicht thuis werden opgesloten kwamen er dus vijf extra maanden om te werken bij. Dat zette zich door in 2021, en aangezien we wel nog in lockdowns zaten had ik geen plek om al dat verhoogde inkomen uit te geven. Het zorgde ervoor dat ik onredelijk snel een fiks bedrag bij elkaar kon sparen.
Voor dat geld maakte ik een speciale rekening aan en noemde die ‘De Italiaanse Droom.’ Van elke factuur die binnenkwam haalde ik een vast percentage af voor de belasting, en van wat overbleef schreef ik de helft over op die Italië-rekening. De andere helft gebruikte ik om mijn leven van te betalen en aangezien dat leven anno nu weer gevuld is met horeca, festivals en vakanties lukt het niet meer om de helft van mijn inkomen op te sparen maar, de Italië-rekening blijft gevuld worden. In principe is de regel dat ik er alleen geld van mag halen als die aankoop bijdraagt aan de Italiaanse droom. Daar reken ik ook vakanties naar Italië onder, uiteraard Italiaanse lessen, boeken over Italië, maar ook minder directe zaken als een extra kluscursus, en ja oké vooruit soms ook iets als een mooie zomerjurk omdat die heel goed zou staan in mijn Italiaanse huis wat natuurlijk valsspelen is maar het is wel mijn geld en inmiddels is het leven weer druk en sociaal en duur. Dus.
Wat ik in ieder geval kan aanraden is om een aparte rekening te maken en duidelijke stippen op de horizon te zetten. En daar zeker in het begin streng mee om te gaan. Dus er écht niets van af snoepen, écht bij elke vorm van inkomsten een percentage overzetten naar die rekening. Want als je het eenmaal ziet groeien, è mega motivante.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere… »
