De Italiaanse keerzijde
Zoals met zoveel dingen ben ik ook met mijn Italië-liefde nogal een romanticus. Ik kan hevig fantaseren over hoe het is om hier een droomhuis te kopen, waarbij ik de helse bureaucratische rompslomp die daarbij komt kijken gewillig negeer. Of hoe prachtig al die lieve oude bejaarden zijn, zonder oog te hebben voor het feit dat de sociale voorzieningen hier behoorlijk beperkt zijn en ouderen er wat betreft pensioen bekaaid vanaf komen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de ronduit angstaanjagende politieke overwinning van de radicaal-rechtse Giorgia Meloni, de nieuwe premier van het land. Een vrouw die al heeft gezegd abortus niet als recht te zien, en onder wie de namen van niet-biololgische ouders van de geboorteakte verwijderd moeten worden. Wat betekent dat bij een lesbisch koppel met een geadopteerd kind, maar één ouder op die akte mag komen te staan. Overigens is het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht in Italië überhaupt nog niet legaal.
Er is, kortom, nogal een hoop om níet leuk te vinden aan dit land, en sommige dingen hebben heel duidelijk een keerzijde. De machocultuur is leuk om te verheerlijken als mannen heel gepassioneerd vertellen over hun favoriete voetbalclub, of om ze neer te zetten als de ultieme charmante vrouwenversierders, maar in de realiteit heb je er als vrouw vooral last van. Het viel me deze week meer op dan ooit, waarschijnlijk doordat ik een deel van de week niet in mijn eentje optrok, maar ook met mijn zusje en haar beste vriendin, die inmiddels ook een soort van zusje van mij is. Steeds als we met zijn drietjes ergens liepen, vooral in de kleine dorpen, werden we schaamteloos aangestaard en nagekeken door de vele groepjes mannen die zich verzamelen op pleintjes. Mannen die ik, als ze van bejaarde leeftijd zijn, graag liefkozend mannetjes noem, omdat ze oud en broos zijn en daarmee ongevaarlijk, maar die ik daarmee wel ontdoe van enige verantwoordelijkheid voor wel degelijk hinderlijk gedrag. Gedrag dat bovendien evengoed door hun jongere seksegenoten wordt vertoond.
Extra opvallend was dat de enige man in ons gezelschap, die vriend van mijn zusje, op terrassen dan vaak een opmerking kreeg van de mannelijke obers. ‘Three women, you are a lucky man! Or not, because you have to pay the bill of course.’ En dan hard lachen, waarbij wij niet werden aangekeken. Het zijn allemaal kleine dingen die makkelijk te negeren zijn, te romantiseren zelfs, want och die leuke charmante Italianen, wat een oude snoeperds, maar soms, op die momenten, lijkt het me helemaal niets om hier daadwerkelijk te wonen en hier al-tijd mee te moeten dealen. Dat kijken voelt als het van de bejaarden komt zelden bedreigend, eerder verheerlijkend, maar ook dat is vreemd, en als vrouw in een patriarchale wereld bij vlagen toch ook kwetsbaar.
De vrouwelijke verheerlijking die veel Italiaanse mannen, jong en oud, erop nahouden, kent ook iets diep denigrerends. Kom niet aan hun moeder, hun oma, maar ook niet aan dochter en zeker niet aan hun vrouw. De man beschermt de vrouw, ironisch genoeg overwegend tegen andere mannen, omdat mannen exact weten hoe ze met vrouwen omgaan. ‘Italy is like a beautiful woman, you have to take pictures and it never get’s boring’, zei een Italiaanse man aan het tafeltje naast me, toen ik foto’s maakte van het uitzicht – en hij ongevraagd en zeer opzichtig van mij.
Geen land is perfect, ik vind het ook tamelijk gênant om in een land te leven waar VVD, FvD en PVV zoveel stemmen weten te oogsten. Maar soms is het goed om niet uit het oog te verliezen dat zelfs Italië geen Bertolli-reclame is. En dat die lieve oude mannetjes, broos en ongevaarlijk, hetzelfde doen als wat jongere seksegenoten doen, waarbij het al snel veel bedreigender kan voelen – en soms ook is. Niente è perfetto, anche l’italia.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere… »