Zittend aan zijn bureau, omgeven door grote stapels boeken, folders en vooral ongelofelijk veel velletjes papier zette hij zijn oude trage computer aan die al ratelend en piepend tot soort van leven kwam. Ik zag dat hij in zijn mailbox mijn mailtje met de vier huizen zocht, dat mailtje vervolgens printte en daarmee dan naast me kwam zitten. ‘Allora‘ zei hij op een zuchtende manier die alleen echte Italianen tot in perfectie beheersen. Op elk huis dat ik had geselecteerd had hij opeens van alles aan te merken (nadat hij eerst meerdere malen had gemaild dat het allemaal perfetto in orde was), wat ik maar beschouwde als goed bedoelde adviezen. Na eindeloos veel small talk stapten we eindelijk in zijn auto.
Aangezien ik het gebied waarin we gingen kijken inmiddels redelijk goed ken wist ik meteen dat we de verkeerde kant op reden. ‘Yes, there’s this other house that I think can be very interesting for you’ zei hij, en na een half uur kwamen we aan bij een gigantisch huis, aan een drukke weg, omringd door veel andere huizen, zonder noemenswaardig uitzicht. Het was zo ongeveer het tegenovergestelde van wat ik hem vertelde dat ik zocht. Uit een soort beleefdheid ging ik met hem naar binnen maar ik had werkelijk geen idee wat we er deden. Ik vroeg naar de prijs, die was ver buiten mijn budget, en of we nu dan naar mijn huizen gingen. ‘Yes yes, of course.‘
Na een dik half uur rijden komen we aan bij een huis dat wederom niet op mijn lijstje stond. Het was van een kennis van hem, hij wilde het graag even laten zien. We lopen wat rond en ik zeg nogmaals dat ik toch echt heel graag een huis wil zien dat ik heb aangevraagd. De manier waarop hij steeds zegt ‘yes yes, no worries‘, met een wonderlijke mix van totale ontspannenheid, autoriteit, opgewektheid en een zweempje ergernis, misschien cynisme, zorgt ervoor dat ik niet goed weet wat ik ermee aan moet. We rijden ook in zijn auto, ik ben van hem afhankelijk om weer terug te komen bij mijn huurauto en ik heb dus bepaald geen zin in ruzie.
Goddank komen we dan aan bij een huis dat ik zowaar heb aangevraagd. Ik vind het prachtig, het heeft een uitzicht waar je alleen maar van kan dromen, een schitterend balkenplafond in elke kamer, maar de tuin is te klein, het dorpje waar het in staat totaal verlaten, en het heeft een slaapkamer te weinig. Desalniettemin wat mij betreft een mooie vondst. Vond hij niet. Op alles was wat aan te merken, en overduidelijk verveeld vraagt hij of ik klaar ben want hij moet terug naar kantoor, ‘it’s getting late.’ En dat klopt, het is 5 uur, ik moet ook nog dat hele pokke-eind terug naar Firenze rijden, maar nog steeds heb ik maar één huis gezien van de vier die ik had aangevraagd. ‘Maybe we can do them another time,’ zegt hij achteloos, maar ik weet allang dat ik niet nog een keer voor driehonderd euro een auto ga huren om vervolgens de hele dag langs allemaal huizen gesleept te worden die me niet interesseren.
Een paar dagen later, terug in Firenze, vertel ik dit hele verhaal aan een date die er smakelijk om moet lachen en zegt dat het klinkt als een typische Italiaanse makelaar, die zijn klanten gewoon meeneemt naar huizen die híj te verkopen heeft, en verder niet zoveel van doen heeft met de rest. En nee, zo zijn ze natuurlijk niet allemaal, maar het schijnt wel een exemplarisch verhaal te zijn en ik ben me sindsdien eens even wat beter gaan verdiepen in het proces van bezichtigen, want tot dat moment deed ik maar wat. E questo è stato molto, molto instruttivi.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere… »