Ondertussen was ik nog altijd de Idealista’s in de gaten aan het houden en had ik inmiddels een lijstje opgesteld met huizen waar ik bijna dagelijks verlekkerd naar keek. Vooral eentje leek in alles te voldoen aan wat ik wilde. Ik wilde het dolgraag in het echt zien, kijken of het mij dan ook zou uitkiezen, zoals een makelaar met wie ik ooit bezichtigde voorspelde dat er zou gebeuren als ik hét huis had gevonden. Het jaar ervoor had ik een huis bekeken en de makelaar die me dat liet zien was een ontzettend aardige man en drukte me op het hart dat als ik ooit weer een huis online zag, ik hem vooral moest mailen, dan ging hij me helpen. Hij nam destijds uitgebreid de tijd voor me om me uit te leggen hoe het Italiaanse koopproces werkt, en wat ook hielp was dat hij getrouwd was met een Britse en hij dus zo goed als vloeiend Engels sprak. En hij was geestig, dat scheelt ook. We mailden wat beleefdheden en ik stuurde de vier huizen die ik wilde zien, dat kon hij allemaal organiseren schreef hij, geen probleem. En dus huurde ik voor een klein kapitaal een huurauto, en maakte me op voor de goede twee uur heen en twee uur terug die de trip minimaal zou duren.
Nu moet je weten, ik vind weinig dingen stressvoller in het leven dan rijden in een huurauto. Sowieso weiger ik om in handgeschakelde auto’s te rijden, die stress kan ik simpelweg niet aan want dan slaap ik van de spanning ook nog eens een week niet en tijdens het rijden slaat onophoudelijk de motor af en als ik het alleen al opschrijf voel ik dat ik het warm begin te krijgen. Altijd een automaat dus, dat is een vereiste. Maar nog los van het rijden zelf vind ik het huren ook een zenuwslopend proces, omdat ik al-tijd het gevoel heb genaaid te worden. Wel of niet die dure extra verzekering afsluiten? Ik ben toch gewoon sowieso al verzekerd? Maar ja wat áls er inderdaad wat gebeurt, dan ben je de lul. Of ben je dat sowieso wel? Wat staat er in die kleine lettertjes? Is dit eigenlijk wel de goedkoopste website? Of überhaupt een betrouwbaar bedrijf? Ik heb echt veel gereisd in mijn leven en kan wel het een en ander hebben, maar een auto huren gaat nog eens mijn ondergang worden.
Afijn, nadat al die hordes eenmaal waren overwonnen en ik met klotsende oksels de eerste tien minuten rijden in de drukke stad had overleefd, kwam ik aan in de prachtige Toscaanse heuvels en was het grootste leed wel weer geweken. Er gaat iets heel zalvends uit van dat glooiende landschap, dat zoveel schoonheid en rust uitstraalt dat je bijna niet anders kán dan denken ‘het komt allemaal wel goed.’ Tijdens het rijden fantaseerde ik natuurlijk over dat ene huis. En sowieso over het idee van een hier een huis hebben. Dat toekomstbeeld van hoe ik later ‘die vrouw met het huis in Italië’ ging worden stond nog steeds haarscherp in m’n fantasie, en met elke keer dat ik ging bezichtigen leek dat een stukje dichterbij te komen. Dat ik nog steeds het geld niet bij elkaar had vergat ik voor het gemak, want in een fantasie bestaan dat soort saaie praktische elementen niet.
Eenmaal aangekomen bij de makelaar, auto geparkeerd (ook iets dat me een paar jaar van m’n leven kost) en de eerste beleefdheden gewisseld, leerde ik dat veel van de stereotyperingen over Italiaanse makelaars, helaas behoorlijk bleken te kloppen. Questa non è necessariamente una buona cosa.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere… »
