Dit is de meest trashy pastavorm volgens Italianen

Ik vraag me regelmatig af waarom sommige pastavormen extreem populair zijn in Italië zoals bijvoorbeeld mezzemaniche, rigatoni, spaghetti en linguine, en andere vormen zoals farfalle (vlindervorm) of penne een stuk minder. Het is toch immers allemaal pasta? Ik vroeg het een aantal kenners en naast dat ze me een antwoord gaven bleek er ook nog een duidelijk zwart schaap te zijn in het land van de pastavormen.

In Italië werkt het meestal niet zo dat je ‘zomaar’ een pastavorm kiest. Pastavormen zijn namelijk gekoppeld aan specifieke sauzen. Natuurlijk mag daar best af en toe in gevarieerd worden maar in de basis zijn er richtlijnen. Zo wordt carbonara in Rome meestal gegeten met mezzemaniche, korte geribbelde buisjes. Verse pesto bijvoorbeeld met trofie,  een gerolde langwerpige pasta. De pastavorm tagliatelle hoort bij ragù.

Spaghetti heeft een soort unanimiteit in pasta-land. Je mag het bijna altijd en overal mee eten, tomatensaus, cacio e pepe, carbonara, aglio olio e peperoncino en ook met pesto. Sommige mensen geven echter voorkeur aan een wat kortere pastavorm, en andere weer aan wat langere. Maar spaghetti mag altijd.

Toen ik aan al mijn bronnen vroeg wat de minst geliefde pastavorm in Italië is antwoordde iedereen opvallend genoeg ‘penne.’ Dat verbaasde me nogal. Ik vind penne best elegant. Maar er scheen een belangrijke eigenschap te zijn die de ‘trashy’ (dit heb ik niet zelf verzonnen) penne van de niet ‘trashy’ penne zou onderscheiden. De meest trashy pastasoort is volgens Italianen namelijk gladde penne. Zonder ribbels. Het doet ze denken aan buurtfeestjes waar de pasta gratis is, aan supermarktpasta, aan pasta op scholen en ga zo maar door. Volgens mijn bronnen doet het ze denken aan plekken die ze liever snel vergeten en aan maaltijden die ze liever hadden overgeslagen. Aan pasta die nooit lekker is en altijd te lang gekookt. Aan slechte ragù en plastic vorken. Aan non-elegantie. Aanstellerij, daar deed het mij aan denken.