Waarom eten met Italianen niet altijd gezellig is

Alles in Italië draait om eten. Samen eten. Maar waar ik me erg over blijf verbazen is dat eten met Italianen vaak helemaal niet zo gezellig is. Dat werd mij persoonlijk drie keer bevestigd op één avond, toen ik een tafeltje had in mijn favoriete trattoria in Florence, Trattoria Ruggero. Mijn tafel had namelijk perfect zicht op de grote tafel waar drie verschillende groepjes Italianen aan het eten waren. En ze deden allemaal hetzelfde. Wat mij betreft ondersteunend bewijs van mijn eerdere observaties.

Het meest opvallende aan tafelen met Italianen is dat het aller-, aller-, allerbelangrijkste het eten zelf is. Dat is waar het allemaal om draait. Er wordt opgeschept en gekauwd en opnieuw opgeschept en gekauwd. Alle leden van de Italiaanse familie aan de grote tafel focusten zich louter en alleen op hun bord, en staakten alleen het kauwen om opnieuw op te scheppen. Verder werd er niet gepraat. Bij het Italiaanse stel ernaast was precies hetzelfde te zien, onverstoord etend en focussend op zichzelf. Idem dito voor de drie twintigers daarnaast. Het moment dat er ietwat meer ruimte kwam voor een gesprek, was toen het eten zo goed als op was.

Bij surrogaatfamilie-diners, etentjes met vriendinnen of dates in Italië verbaasde het me keer op keer dat de eettafel geen plek is voor moeilijke gesprekken, geforceerde discussies of eigenlijk überhaupt iets geforceerds. Anders dan we in Nederland eten of uit eten gaan ook zien als een moment om even bij te praten, om te klagen over hoe het op je werk was of wat de plannen voor morgen zijn. Voor Italianen is dat anders. Eten is voor Italianen niet alleen belangrijk om het eten zelf, maar ook omdat het een moment van rust is. Een moment van ontspanning. Zo eten ze bij voorkeur niet lopend of onderweg, oké een ijsje misschien wel, maar daar houdt het dan ook op. Italianen deden al aan mindfulness voordat het hip werd, maar dan aan de eettafel.