De 5 meest rampzalige dates die ik in Italië heb gehad

Als je een leven wilt opbouwen in een ander land is daten een noodzakelijk kwaad. Of dat nou met romantische dates is, of om nieuwe vriendschappen op te bouwen (ja, je kunt tegenwoordig op vriendschapsdates en geloof me, ook die kunnen ongemakkelijk zijn). Ik waagde me de afgelopen jaren meermaals in de Italiaanse datingpoel en maakte een hoop mee. Op zondagochtend stuurde ik vrijwel bijna altijd een spraakmemo met de lengte van een podcast naar vriendinnen zodat we erom konden lachen en om de goede moed erin te houden. Dit zijn de vijf meest rampzalige Italiaanse dates die ik heb gehad.

1. Zusteren

Ik moet eerlijk zeggen dat veel, heel veel, dates met Italiaanse mannen veel weghebben van het geven van therapie, ‘zusteren’ noemen ze het in Italië zelf. Daarmee wordt bedoeld dat ze beginnen met praten en niet meer stoppen. Zo ook deze date. We bestelden een biertje en hij stak van wal. Na twintig minuten vroeg hij: ‘Heb ik eigenlijk al gevraagd wat jij doet?’. Met verbazing en een klein sprankje trieste hoop zei ik van niet, waarop hij onverstoord doorging met: ‘Ah oké dat kan, ik heb namelijk last van ADD, waarna hij begon aan de weg richting zijn diagnose in een tweede praatronde. Na drie kwartier (ik had indertijd nog veel geduld) was ik klaar om de paling in te pakken en zei ik dat ik naar huis ging omdat ik wel iets beters te doen had dan een praatpaal uithangen.

2. De begrafenis-afterparty

Deze date appte in de middag dat hij waarschijnlijk later zou komen die avond, omdat hij een begrafenis had. Nadat ik drie keer had gezegd dat het me prima leek om de date te verplaatsen naar een andere dag, waar hij drie keer niks van wilde weten, ging de primo appuntamento gewoon door. Hij kwam aan in zwart pak en na twintig minuten was hij zo aan het huilen dat we de date alsnog maar hebben afgelast.

3. Plus één

Toen bij deze date aankwam was ik ietwat in de war, ik zag namelijk niet alleen de date waar ik mee had afgesproken, maar ook een verstekeling. Hij had een plus één meegenomen in de vorm van een vriend, of misschien een airbag? Hoe dan ook, lang verhaal kort: ik kon het uiteindelijk beter vinden met de plus één dan met mijn date zelf, wat het een nogal ongemakkelijk geheel maakte.

4. De anonieme postduif

Soms klikt het gewoon niet en dat is geen ramp, maar deze date-historie was een stuk langer dan had gehoeven. Op de avond zelf hadden we het over een aantal dingen gehad waaronder een boek en een paar Italiaanse films en een week nadat we elkaar voor de eerste (en laatste) keer gezien hadden lag het boek voor mijn deur op me te wachten. Met vriendelijke groetjes erin gekrabbeld. Lief, dacht ik nog, maar er bekroop me toch ook een beetje een horrorfilmgevoel. Dat werd nog iets erger toen er die week erna een dvd voor mijn deur lag en de week erna roos. Toen heb direct gepoogd een einde te maken aan de anonieme postduif-praktijken, dat werkte gelukkig.

5. Etenstijd

Tijden voor dates zijn altijd een beetje vaag in Italië. Meestal spreek je om zeven uur ’s avonds af, maar niet om te eten. Dit kan ook om acht of negen uur zijn. Ik eet in de winter meestal gewoon op Nederlandse tijdstippen en helemaal als ik een date heb. Dus na het avondeten ging ik richting mijn date en na twee drankjes vroeg hij of ik al gegeten had. Toen ik zei van wel vroeg hij of ik mee wilde naar een restaurant zodat hij wat kon eten. Dat leek me prima, maar naïef genoeg ging ik uit van iets makkelijks en had ik niet gedacht aan een viergangenmaaltijd en wit tafellinnen. Op zich vond ik dat nog niet eens zo erg, maar Italianen eten niet gezellig. Dat wil zeggen dat ze meestal niet praten en zich louter focussen op het eten. Dat was hier ook het geval, maar dan in extreme mate. Als ik iets zei, reageerde hij alsof ik een irritante vlieg was die maar om zijn hoofd bleef zoemen.