De straten en steegjes zijn vaak zo smal in Italiaanse dorpen en steden dat er met een auto doorheen manoeuvreren al een onmogelijke opgave kan lijken. Wanneer dat compleet op magische wijze geen probleem meer lijkt te zijn is tijdens processies, religieuze optochten, waar beelden van (bescherm)heiligen door de straten worden gedragen. Nou ja, gedragen, er wordt mee gesprint, zou je kunnen zeggen. Maar dat sprinten is niks vergeleken bij hoe levensgevaarlijk het er soms ook aan toe kan gaan.
Zo’n 85% van de Italiaanse bevolking is katholiek. Tijdens Pasen worden door heel Italië deze processies gehouden. Maar ook op andere religieuze feestdagen, zoals 8 december, de Dag van de Onbevlekte Ontvangenis, zijn er in veel dorpen en steden dit soort optochten. Ook heeft elke Italiaanse stad een eigen beschermheilige en een specifieke feestdag van deze beschermheilige. Op deze dagen worden er dus in die steden ook allerlei religieuze optochten gehouden.
Theatraal zijn is iets waar Italianen niet eens hun best voor hoeven te doen. Dat zijn ze van nature. Dit zie je ook regelmatig terug in deze traditie. Tradities zijn in de laars sowieso heilig. Als iets al jaren zo wordt gedaan, dan blijft dat zo. Zelfs als de bijbehorende activiteiten weleens zeer onverantwoord of zelfs levensgevaarlijk zouden kunnen zijn.
Er zijn beschaafde varianten van processies, waar een religieus beeld keurig door de straten wordt gedragen, maar er zijn ook zeer levensgevaarlijke scenario’s. In Nederland is het algemene motto: ‘het kan waarschijnlijk wel, maar we doen het maar niet,’ in Italië is het: ‘het kan waarschijnlijk niet, dus we doen het maar wel.’ Dus als er dan een kind onder de zestien jaar een engel moet voorstellen en op een levensgevaarlijke constructie moet klimmen, dan gebeurt dat gewoon. En als er andere kinderen een stukje lager, maar net zo gevaarlijk, op een soort doek worden vastgespeld is dat ook geen probleem.
Dit bericht op Instagram bekijken
Hoe verder je naar het zuiden van Italië gaat, des te extremer de acrobatiek binnen de processies. Dit komt waarschijnlijk doordat de ‘dat kan toch gewoon’ mentaliteit daar ook simpelweg een stuk levendiger is. Dus zo worden er religieuze scenario’s uitgekozen en worden er een soort praalwagens gemaakt vol risico’s en rode vlaggen. Waar het ‘doe maar niet’ vanaf druipt. Deze doemscenario’s trekken dan door de straten waar de menigte een kruis slaat, bidt, klapt en juicht. Ik hoop voornamelijk voor het feit dat alle benen weer veilig en wel op de grond terechtkomen.
