Even over de Italiaanse rouw-‘affiches’
Als je het eenmaal weet zie je ze overal: de Italiaanse rouwaankondigingen. Ik moet er altijd even bij stilstaan, zo’n ‘affiche’ over iemand die heengegaan is lezen. De namen, de vaak wat sepiakleuren, soms met een, excusez, poëziealbumachtig plaatje van Maria met het kindeke Jezus in haar armen… Op bijna elk Italiaans straathoekje vind je wel een bord waar uitingen hangen van mensen die overleden zijn. Een publieke rouwadvertentie. En los van het feit dat ik het een heel mooi gebaar vind waarop de gemeenschap iemand eert en herinnert, heeft het ook een praktische reden. In Italië, en vooral in het warme zuiden, wordt iemand binnen 48 uur begraven en binnen die korte tijdsspanne lukt het niet om een advertentie in de krant te plaatsen, te drukken en dan maar af te wachten of het gelezen wordt. Daarom is dit een veel efficiëntere manier om de gemeenschap op de hoogte te stellen van een overlijden, zodat je op tijd kunt condoleren of je naar de begrafenis kan gaan. Óf om er even bij stil te staan, een kruisje te slaan en te danken dat jij deze dag in je lievelingsland maar mooi hebt kunnen meepakken.