Koerswijziging
Zo ergens na mijn laatste september Italië-vakantie begon het besef in te dalen dat de wereld een andere kleur had gekregen. De oorlog in Oekraïne was al maanden bezig en leek alleen maar erger te worden zonder zicht op vrede, de gasprijzen gingen omhoog, net als de rentes. Nadat iedereen opgelucht de eerste zomer zonder covidmaatregelen had overwonnen begonnen de donkere maanden weer, en hadden we nu weliswaar geen lockdowns om ons zorgen over te maken, zelf heb ik maandenlang de verwarming niet aan gehad omdat ik een variabel contract heb en bang was voor m’n afrekening. Waar ik eerst rond de 100 euro per maand betaalde, werd dat nu bijna 300. En dan kwam ik er nog goed vanaf. Door de inflatie werden boodschappen ongehoord veel duurder, net als zo goed als elk ander product, dienst of abonnement dat je had. Die prijzen veranderen natuurlijk niet meer terug. Het is hoogst naïef van me, zeker na 2,5 jaar Covid waarin al werd bewezen dat niets vanzelfsprekend is, maar opeens maakte de zo snel veranderende wereld me onzeker. Ik werd zuinig in mijn uitgaven, spaarde voor onvoorziene GWL-rekeningen, was blij dat ik niet hoefde te sappelen om nog boodschappen te kunnen doen maar kocht wel minder vaak eieren of kaas, en liep nog eens al mijn abonnementen na om te zien of dat niet wat minder kon. Opeens was ik me weer heel bewust van mijn relatie met en afhankelijkheid van geld, een gevoel dat ik nog goed kende van een paar jaar ervoor.
Als student had ik dankzij mijn stufi en allerlei lucratieve bijbaantjes die vaak zwart betaalden gevoelsmatig geld als water. In het café waar ik elk weekend werkte verdiende ik tijdens een goed weekend zomaar 500 piek zwart. En dat dan elke week. Als student! Toen ik ging freelancen bleek geld een moeilijker ding te zijn, en er kwamen jaren dat ik wakker lag van de geldzorgen. Kan ik mijn huis nog wel betalen? Hoe ga ik volgende maand in godsnaam de rekeningen betalen? Waar moet ik het nú weer vandaan halen? Uit schaamte hield ik het grotendeels verborgen voor mijn omgeving, wat niet hielp natuurlijk. Het waren heel stressvolle jaren en ik weet één ding zeker: ik wil nooit meer terug naar dat gevoel.
Daar moest ik aan denken afgelopen winter, toen ik door een Italiaanse Funda scrolde. Opeens vroeg ik me af ‘wat ben ik nou eigenlijk aan het doen?’ Ik had die stressvolle jaren definitief achter me en was eindelijk financieel gezien een beetje op de rit. Hoe slim was het dan om al die financiële zekerheid gelijk in een oud waarschijnlijk veel onderhoud behoevend tweede huis in een ander land te storten? Zeker aangezien ik dat ging financieren op basis van mijn oude veel onderhoud behoevende huis in Amsterdam. Plotseling drong het volledig tot me door dat ik in mijn diepe, intense verlangen naar een eigen plek in Italië misschien een klein beetje aan de realiteit voorbij was gegaan. Of in ieder geval, aan het tijdspad. Want ‘binnen twee jaar een huis in Italië’ klinkt avontuurlijk en vastbesloten en dapper en geweldig, bezit is ook ballast en ook al verdien ik prima, het klotst hier nou ook weer niet tegen de plinten op. Mijn vaste lasten zijn nu relatief laag, en dat bezorgt me niet alleen veel levensruimte, maar ook veel rust in m’n hoofd. Waarom dat op het spel zetten?
Dat ik ‘iets moet’ met Italië staat buiten kijf, maar wát dat is en in welke vorm, dat weet ik nog niet. Het kopen van een huis daar heb ik niet afgeschreven, maar wel op de langere baan geschoven. Tenzij ik nu natuurlijk opeens de jackpot win, of op een andere manier een financiële slag sla waardoor de vlag er weer anders bij hangt. Ik heb nu mijn zinnen gezet op een langere periode in het land verblijven. Een maand of drie, kijken hoe dat voelt. Het is een beetje uitzoeken met werk maar ik hoop dat volgend jaar te kunnen gaan doen. En dat is óók een Italiaanse droom. Ma un po’ diversamente.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
