Italië heeft de Fiat, het Colosseum, de Vespa en het Vaticaan. Het heeft Michelangelo, Andrea Bocelli en Gianluigi Buffon. Én Italië heeft de ombrellone.
In Italië plak je alles wat groter is dan normaal ‘one’. Draag je laarzen, dan zijn je schoenen (scarpe) ineens scarpone. En zit je onder een uit de kluiten gewassen paraplu, dan is dat geen ombrello, maar een ombrellone. En zo’n parasol is in Italië inderdaad van buitengewoon formaat. De ombrellone staat eigenlijk gewoon gelijk aan het dak van een complete huiskamer, maar dan op het strand. Een parasol huur je daar namelijk nóóit alleen – overdadig meubilair neem je op de koop toe. Wederom een fenomeen dat mijn fascinatie al járen beet heeft.
Liggend van onder zo’n huiskamerparasol krijg je een inkijkje in vele Italiaanse levens. Op het strand ontstaat een soort dorp zonder muren. De overbuurvrouw met haar teckel die vergaat van de hitte, maar het ondanks vele pogingen tot lokken vertikt om op het meegebrachte koeldekentje te gaan liggen. Op links een stel dat driftig doch vrolijk kaartspellen speelt en je hier en daar bruut uit je middagdutje wekt door een fanatieke schreeuw. Op rechts een vrouw die eindeloos kakelt aan de telefoon en een man ernaast in bijzonder perspectief op de speedo met boek op het hoofd, waarvan je je afvraagt of hij echt zo moe is, of z’n echtgenote alleen een beetje beu.
De schelle klanken die je niet moet willen onderscheiden van elkaar, maar op moet nemen als een geheel. Een heerlijk geroezemoes dat als je het goed doet met je ogen dicht, haast het rustgevende getjilp van vogeltjes en de zang van krekels lijkt. En daarnaast de beelden van de drukke levens kriskras door elkaar onder de wapperende randjes van de ombrellone, die met koptelefoon op en eigen muziek nog meer filmisch worden dan daarvoor.
En dan hebben we pas een fractie van het uiterlijk van de parasols gehad. Mijn lievelingsbeeld op foto? De stranden aan de Cinque Terre of Amalfikust, waar geen stukje strand of kiezel meer te zien is vanuit de lucht – slechts een mozaïek van gestreepte ombrellone. Op de publieke stranden maken ze het helemaal bont, zonder kleurafspraak of aan enige privacy gedacht. En dan de ruime zandstranden van de Toscaanse Versilia, waar ze als militair gezelschap in formatie staan, met precíes genoeg ruimte ertussenin.
Droom ik van Italië, dan droom ik van ombrellone. Hopelijk jij nu ook.
