Al is de officiële dag van nationale rouw pas morgen tijdens zijn staatsbegrafenis, is die nationale rouw in Italië sinds gisterenmorgen half tien al in alle dramatiek begonnen. Silvio Berlusconi liet na lang sukkelen met zijn gezondheid en vele weer malen opstaan op 86-jarige leeftijd het leven, en zette daarmee voor de laatste keer het hele land op zijn kop. Nu ik me per abuis in de frontlinie bevind, praat ik je live bij vanaf Italiaanse grond.
‘Berlusconi chiude un’era. Ciao, cavaliere. Il primo populista. Ha vinto lui. Non se ne farà un altro. Il sogno Italiano. Come te non c’è nessuno.’
Oftewel, vrij vertaald: ‘Berlusconi sluit een tijdperk af. Dag, ridder. De eerste populist. Hij won. Er komt geen tweede. De Italiaanse droom. Er is niemand zoals jij.’ Een paar voorpaginakoppen van de Italiaanse kranten, die, net als de tv, bars, straten, eigenlijk alles in Italië gedomineerd worden door de dood van Berlusconi gistermorgen.
Berlusconi werd gezien als de opper-Italiaan: seksistisch, een rokkenjager, politiek incorrect, liefhebber van lekker eten en voetbal maar stond ook bekend om zijn vitaliteit, vriendelijkheid, gezelligheid en gevoel voor humor. Niet lang voor zijn dood had hij nog het grandioze idee om de Heilig Grafkerk in Jeruzalem te kopen, waar Jezus begraven werd en weer opstond. Die was alleen net even te duur volgens hem: ‘Moet ik echt zoveel betalen als ik na drie dagen toch weer weg ben?’
La Reppublica del Banana
De linkse krant Il Fatto Quotidiano kopt ‘De Bananenrepubliek’ en richt zich liever op de schandalen rondom de ex-premier, die ze consistent beschrijven als ‘veroordeelde ex-premier’ en soortgelijke benamingen (niet onterecht; op de Italiaanse Wikipedia is een pagina over enkel de gerechtelijke procedures tegen hem te vinden waar je wel even zoet mee bent). Desalniettemin staat de krant vol artikelen over Berlusconi.
Zowel Karima El Mahroug (beter bekend als Ruby, die als minderjarig meisje de hoofdrol speelde op de nogal omstreden bunga bunga-feestjes van Berlusconi) als zijn bestie Putin en de paus reageerden publiekelijk en verdrietig op zijn dood. ‘Het enige voordeel is dat hij Putin aan het huilen maakte vandaag,’ sprak een bekende. Berlusconi was geliefd door velen, en gehaat door velen.
L’Italia senza Berlusconi
Feit is dat Italië zonder Berlusconi anders gaat zijn. Volgens La Reppublica ging er ook voor zijn dood geen dag voorbij dat de oud-premier niet genoemd werd. Was het niet in de media, dan wel onder de mensen. Ook hoor ik in persoonlijke gesprekken over lichte angst. Berlusconi mocht dan aan de rechtse rand van de politiek staan, hij gaf wel tegengas op zijn nog rechtsere rivaal premier Meloni en werd door sommigen – die verder absoluut geen voorstander van hem waren – zelfs gezien als een bemiddelaar. De enige met een weerwoord; hij had geen partij, hij wás zijn partij.
