Als je aan Sardinië denkt, dan denk je aan prachtige stranden, veel zon en misschien ook nog wel aan de jetset in het noorden van het eiland. Maar er is meer, veel meer. Er is iets waarvoor ik graag ieder jaar in mei voor naar Sardinië afreis.
Dat doe ik natuurlijk ook voor mijn vader, een Sardijn die na dertig jaar wonen in Nederland (te koud! te nat!) terugkeerde naar zijn eiland, en voor al mijn ooms, tantes, neven en nichten. Maar in mei ben ik vooral op Sardinië te vinden voor het feest van Sant’Efisio, met afstand het grootste en meest indrukwekkende religieuze feest van het jaar.
La Festa di Sant’Efisio
Sardijnen zijn van origine katholiek en hebben in elk dorp of stad wel een beschermheilige, maar Sant’Efisio is eigenlijk wel gewoon de grootste en belangrijkste van het eiland. En niet zonder reden: Sardijnen geloven dat deze heilige Efisio de bevolking lang geleden heeft gered van een nare pestepidemie. Om hem te bedanken en te eren wordt elk jaar een grootse en kleurrijke processie gehouden.
Het hele gebeuren begint op 1 mei. Dan wordt de beste man (het beeld van de heilige Efisio in dit geval) in een koets vanuit de hoofdstad Cagliari, via Pula naar Nora gebracht. Hij wordt hierbij vergezeld door wel duizenden Sardijnen, die allemaal in traditionele Sardijnse kostuums van hun dorp of stad meelopen. Ondertussen zingen ze en maken ze muziek met de launeddas (een soort doedelzak). Sardijnen zijn een heel trots volk, en dit is dan ook hét moment voor ze om te laten zien waar ze vandaan komen. Waag het ook niet om een Sardijn een Italiaan te noemen, want dan kom je in de problemen.
In totaal duurt de processie vier dagen en legt hij een afstand af van meer dan 65 kilometer, best een stukje lopen dus. Al zijn er ook heel veel ruiters op paarden en kleurrijke karren die worden voortgetrokken door enorme ossen.
Het meest fotogenieke dorp van Italië
Pula, het prachtige pittoreske kustplaatsje waar mijn vader en zo’n beetje mijn hele familie woont (ik ben inmiddels de tel kwijt, maar het halve dorp bestaat uit achternichten en neven van me), verandert voor deze gelegenheid tot het meest fotogenieke dorp van Italië en omstreken. Zo’n beetje iedere straat wordt versierd met vlaggen, palmbladeren en bloemen om de bonte stoet te onthalen.
Ik raak iedere keer weer ontroerd door hoe trots iedereen op deze dag is. Ik zie hoe mijn neef Matteo, die de launeddas speelt, wordt onthaald als ware held zodra hij het dorp binnenkomt en hetzelfde geldt voor mijn ooms, tantes, neven en zelfs kleinere neefjes en nichtjes die meelopen of rijden op de paarden en karren.
Dansen tot diep in de nacht
Meteen na de processie barst het feest los: verschillende tuinen en braakliggende delen in het dorp zijn omgetoverd tot feestlocaties waar iedereen kan aanschuiven en de wijn rijkelijk vloeit. Deuren gaan open, stoelen worden bijgeschoven, er is altijd plek voor iedereen. Overal in de straten is het feest en er wordt gezongen, gedronken en gedanst tot diep in de nacht.
Als hij een nachtje heeft gelogeerd in het kerkje van Nora, keert Sant’Efisio weer terug naar Cagliari. De terugweg wordt overigens een stuk minder enthousiast bezocht, waarschijnlijk omdat iedereen nog ligt bij te komen van de festiviteiten van de dag en nacht ervoor.
Denk je erover om naar Sardinië te gaan, wil je een uniek inkijkje krijgen in de rijke cultuur van Sardinië of gewoon een heel goed lokaal feestje mee vieren met de Sardijnen, kijk dan zeker eens naar begin mei. Succes gegarandeerd!
