Van Italiaanse droom naar Italiaanse werkelijkheid: een agriturismo in Abruzzo

Onder het mom van motiveren en lekker wegdromen interviewt Liesbeth Rasker mensen die haar voorgingen en van hun project Italiaanse droom de werkelijkheid maakten.

Melanie Ferranti woont sinds april 2022 met haar man en zoontje in Abruzzo, waar ze een huis verbouwd hebben tot agriturismo (Villa Ferranti) met vijf appartementen. Hun zoontje gaat er naar school en spreekt al vloeiend Italiaans en als we Melanie spreken aan de telefoon worden ook de honden in afwisselend Italiaans en Nederlands toegesproken.

Vertel, waarom Italië?

Wat eraan vooraf ging is dat mijn man Bauke en ik, hij werkte als business controller en ik als communicatieadviseur, ons begonnen af te vragen of we dat nou wilden blijven doen tot ons 67e. Wat wilden we in ons hart? Wonen in het buitenland lonkte altijd wel, maar zagen we als iets voor later, als we ouder waren. In 2018 kreeg ik een dubbele longembolie en lag ik in het ziekenhuis. Toen zijn we anders naar ‘later’ gaan kijken, want opeens wisten we ‘misschien kun je wel helemaal niet wachten tot de toekomst.’ Toen ik buiten levensgevaar was voelden we dat als we iets wilden, we dat gewoon nu moesten gaan doen.

Hoe heb je de plek uitgekozen waar jullie nu zitten?

We hadden het ook wel gehad met Nederland en vooral het Nederlandse weer, wat ons naar Italië bracht. Eerst gingen we op vakantie in allerlei regio’s, en aangezien we hier wel ons brood moesten gaan verdienen hebben we ook wel gekeken naar wat slim is qua aanvliegroutes en toerisme. Sicilië is een serieuze optie geweest, mijn vader is Siciliaans dus in het kader van terug naar de roots leek dat ook wel wat. Maar in de zomer is het er zó heet en het voelde niet geheel veilig en al met al paste het niet bij ons. Mijn man kwam toen met Abruzzo, had hij ergens over gelezen, het groene hart van Italië wordt het genoemd, het heeft de meeste nationale parken van het land. En de temperatuur is het hele jaar door prettig, je zit vlakbij enkele skigebieden, bij de kust, het is heel puur en weinig Engels sprekende mensen. Nadat we een lokale makelaar hadden gevonden deden we bezichtigingen, en vonden we een prachtig huis dat heel veel potentie had en paste bij wat we voor ogen hadden.

Hoe lang duurde het zoeken?

We hebben er vier jaar over gedaan om een huis te zoeken, en toen we het hadden gevonden duurde het nog een jaar om te kopen.

Waarom duurde het aankopen zo lang?

We hebben een huis gekocht dat bestond uit twee huizen, aan elkaar gebouwd, met vijf eigenaren. Die vijf eigenaren moesten het dus allemaal overal over eens worden. En sommige delen hadden geen woonbestemming maar waren oude stallen. En als iets geen woonbestemming heeft mag je het niet verbouwen. Wij wilden dat voordat we overgingen tot koop al die bestemmingen waren omgezet. Het hele ding stond al vijf jaar te koop, veel kapers op de kust waren er niet want het is veel te groot voor een gewoon woon- of vakantiehuis, veel kijkers waren om die redenen afgehaakt. Die eigenaren waren dus heel blij dat wij er wel voor wilden gaan, maar om het papierwerk allemaal te regelen duurde eindeloos. Dan moesten er bijvoorbeeld bepaalde papieren door alle vijf de eigenaren ondertekend worden in Rome, maar zie om te beginnen maar vijf mensen allemaal tegelijk daarheen te krijgen. Dat leek op een gegeven moment te lukken maar toen bleek dat tijdens die afspraak net de olijfpluk was begonnen en ja, dan gaan ze gewoon niet naar Rome, dan moet er wekenlang olijven geplukt worden. Tijd en wat je prioriteit geeft werkt hier heel anders.

Maar, toen kwam het moment dat het toch allemaal was gelukt en jullie over konden gaan tot aankoop. Moest er veel verbouwd worden?

Het viel mee, we hebben vooral de indeling veranderd, een groot terras en een zwembad aangelegd. En natuurlijk de boel wat opgefrist, de badkamers waren allemaal echt enorm verouderd. We hadden een aannemer maar hebben ook veel zelf gedaan, loodzwaar werk was het, maandenlang met overgekomen vrienden en ex-collega’s, van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht, om de hitte overdag te vermijden.

Hoe kwamen jullie aan een aannemer?

Via de oud-eigenaren van het huis. Eigenlijk hebben we via hen enorm veel contacten opgedaan. We hebben heel goed contact met ze, nog steeds. Een van de eigenaren is bijna een soort oom van ons geworden, we spreken hem dagelijks, hij heeft hier op het land ook nog een groentetuin en we doen samen de olijfpluk. Hij is hier opgegroeid en kent alles en iedereen.

Hoe hebben jullie dit gefinancieerd?

We hadden nog banen in Nederland toen we dit kochten en op basis van dat inkomen hebben we een Italiaanse hypotheek kunnen afsluiten. Aanvullend eigen geld kwam uit de verkoop van ons huis in Nederland dat we pas verkochten nádat de Italiaanse koop rond was. Die hypotheek krijgen was behoorlijk ingewikkeld, maar mijn man is zo iemand die alles tot de bodem uitzoekt. Je moet er wel echt de tijd voor uittrekken. Wij hadden ook een Nederlandse jurist in de arm genomen die veel van Italiaanse wetgeving wist, en dan nog was het een heel proces.

Klinkt als de beruchte Italiaanse bureaucratie…

Vooral verzekeringen zijn totaal onnavolgbaar. Er zijn hier bepaalde regels waarvan wij als Nederlanders denken, dit is toch gewoon niet logisch? Wat ons wel enorm verrast heeft is dat de regels misschien wel stug en soms onbegrijpelijk zijn, de mensen die die regels moeten uitvoeren zijn juist heel flexibel. Iedereen was bereid ons te helpen om door de brij heen te komen, en waren altijd superbereikbaar. Ook in de avonden of het weekend. Moesten we weer een formulier invullen en als we iets niet begrepen konden we gewoon even appen en kregen we supersnel antwoord. Regels zijn regels, maar de mensen die ze uitvoeren proberen je wel echt te helpen.

En nu, hoe bevalt het leven met een agriturismo?

We zijn in juli vorig jaar opengegaan en zaten het eerste seizoen vooral vol met vrienden, familie, en andere via via-kennissen. Inmiddels komen er ook andere mensen, mondelinge reclame werkt wel echt het best. Ik doe de dagelijkse gang van zaken, ik ben de baas, haha. Mijn man Bauke werkt in het laagseizoen online vanuit hier voor Nederlandse bedrijven, en die inkomsten hebben we nu ook wel nog echt nodig. Regelmatig mis ik Nederlandse vrienden en familie, maar we zitten hier enorm goed. We maken de natuur ontzettend mee, we hebben negentig olijfbomen, er lopen wilde zwijnen over het terrein, we beleven alle seizoenen heel intens. En we investeren in een lokaal leven, het laatste wat ik wil zijn is een buitenlander die hier woont. Ik bedoel, dat ben je natuurlijk gewoon, maar we doen heel erg ons best om hier te integreren en een lokaal Italiaans leven op te bouwen. Al met al leef ik hier veel intenser, het is zeker weten een heel succesvolle move geweest.

Tot slot, wat zijn je tips & tricks voor wie vergelijkbare dromen heeft?

Zorg dat je je echt goed voorbereidt. Verkoop niet al gelijk je huis in Nederland als je niet zeker weet dat je hier een huis kan kopen, anders zit je hier zonder huis en ook zonder huis in Nederland. Soms kun je bijvoorbeeld geen hypotheek krijgen omdat het huis dat je op het oog hebt niet voor een bepaald percentage de status van bewoonbaar heeft. En leer de taal, in ieder geval de basis. Wij hebben voorafgaand aan de emigratie al in Nederland taallessen genomen dus konden gelijk goed uit de voeten, en het is echt zo belangrijk om te laten zien dat je die moeite doet. Je hebt het nodig om te integreren, doe je het niet dan blijft er een bepaalde afstand. En, het blijft Italië, alles gaat hier om relaties, het werkt enorm in je voordeel als ze merken dat je je best doet om hun taal te spreken, ook als het nog heel basaal is. En tot slot; wees flexibel. Controle houden over de dingen gaat hier gewoon niet, dat moet je echt loslaten. Doe goed onderzoek naar de lokale regels en laat de dingen dan gebeuren zoals ze gebeuren.

Op bezoek bij Melanie? Dat kan! Check villaferranti.com.