Onder het mom van motiveren en lekker wegdromen interviewt Liesbeth Rasker mensen die haar voorgingen en van hun project Italiaanse droom de werkelijkheid maakten.
Lockdowns, een burn-out; Freek en zijn vriendin Ruby vonden het mooi geweest en besloten het roer om te gooien. Ze kochten een gigantisch huis in Umbrië en gaan met opgeheven hoofd een flinke dosis Italiaanse bureaucratie te lijf. Dit is hun verhaal.
Allereerst, waarom stal Italië jullie hart?
Nou, alle clichés zijn sowieso waar. Dat het eten er zo lekker is, het klimaat zo fijn, de vriendelijkheid, prachtige landschappen, die kun je allemaal aftikken. Wij waren op zoek naar een plek waar we dichtbij de natuur konden leven, en later ontdekten we dat we ook zelfvoorzienend en off-grid wilden leven. Dat kan in Nederland vrijwel niet, en in Italië wel. Er is veel aanbod voor een prima prijs. Drie jaar geleden kreeg ik een burn-out en voelden we ons echt vastzitten in ons Amsterdamse koophuis. Dat heeft ons aan het denken gezet: wat zijn we nou aan het doen met z’n tweetjes? Terug gaan naar het dorp waar we vandaan komen zagen we niet zitten, dus het werd al snel het buitenland. Wel binnen Europa om niet té ver van familie te zijn, en Italië was eigenlijk het enige land dat ons echt trok. Alle keren dat we er zijn geweest voelde het goed.
En als je dat idee eenmaal hebt, waar begin je dan?
We begonnen vorig jaar augustus met zoeken. Het idee was om in Toscane te gaan wonen, maar het werd al snel duidelijk dat die regio te duur was. Hadden we wellicht vooraf kunnen weten natuurlijk, maar daarom zijn we ons vervolgens op Umbrië gaan richten. Via een online platform kwamen we in contact met een Vlaams koppel dat al een paar jaar daarheen was geëmigreerd, en ze nodigden ons uit om bij hen te verblijven. Daar zagen we dat zij al een tijd off-grid en zelfvoorzienend leven, wat ons enorm inspireerde om ook zoiets na te streven.
Wanneer begon de huizenzoektocht echt concreet?
Afgelopen maart en april hebben we een enorme huizenzoektocht gedaan. Het was een heel gedoe hoor, dat bezichtigen. Makelaars reageerden vaker niet dan wel, en afspraken maken was soms ook heel vaag. Wij zijn gewend om op een tijd als 12:10 af te spreken, maar hier zeiden ze vaak iets van ‘si si, dopo pranzo‘, en dan sta je gerust twee uur op een parkeerplaats te wachten omdat wij niet goed begrepen hoe láát ‘dopo pranzo’ dan precies is. We hebben in totaal iets van 25 huizen bekeken, in een tijdsbestek van acht dagen.
En wat stond er in jullie eisenpakket?
Er waren eigenlijk drie harde eisen. Een plek met veel eigen grond, een plek waar we appartementen kunnen verhuren voor de retreats die we ooit hopen te organiseren, en het moest in Umbrië zijn. Min of meer in de buurt van die Vlaamse vrienden van ons. Idealiter zaten we op maximaal een uur afstand van ze, omdat het handig en leuk is om mensen die je kent in de buurt te hebben.
En uiteindelijk vonden jullie je droomhuis, vertel, hoe ging dat?
Het was een van de laatste huizen die we hebben bekeken. Er was er eentje waar mijn vriendin heel erg enthousiast over was. Het had alles dat op ons lijstje stond, maar toch voelde het voor mij niet goed. Drie dagen later gingen we terug en was ik ook enthousiast. Daarna besloten we toch nog éven ergens anders te kijken. De regen kwam die dag met bakken uit de hemel maar desondanks wist ik direct ‘oh ja, dít is ‘m.’ Ik zag mezelf daar gelijk wonen, het was alles wat ik me erbij had voorgesteld. Het klopte gewoon, ondanks de regen. Maar toen was mijn vriendin weer niet enthousiast! Gelukkig draaide ze later bij en viel ze uiteindelijk net zo voor het huis als ik. We hebben het nog een keer bekeken met onze Vlaamse vrienden, die hebben een goed oog voor inschatten wat eventuele verbouwingen zouden kosten. Ook zij gaven groen licht.
Wat voor huis is het?
Het is heel groot, meer dan 800 vierkante meter, verdeeld in zes appartementen die allemaal een eigen keuken en badkamer hebben. Er is een familie die van plan was om er te gaan wonen, en zij hebben het jaren geleden gekocht en helemaal opgeknapt. De buitenkant is oud en traditioneel, de binnenkant compleet gemoderniseerd. Hebben ze tien jaar over gedaan, maar uiteindelijk zijn ze er door allerlei omstandigheden nooit zelf gaan wonen. Toen wij het bekeken stond het al acht jaar leeg.
Wat is jullie financiële plan van aanpak?
Nou, we hadden een koophuis in Amsterdam en we wisten wel wat daar ongeveer de waarde van was. Destijds hebben we dat goed kunnen aankopen en het was in waarde gestegen. We hebben een makelaar langs laten komen voor een taxatie, nadat we het op de markt aanboden was het binnen een paar dagen verkocht. Met de overwaarde hebben we het huis in Italië kunnen kopen. Dat stond voor een bepaald bedrag te koop, en ons werd verteld dat de verkopende familie het geld niet nodig had en dat er dus niet te onderhandelen viel. Maar dat geloofde ik niet, dus in eerste instantie boden we ruim 30% onder de vraagprijs. Het was misschien wat bijdehand en de makelaar zei dan ook meteen ‘dit ga ik niet eens aan ze voorstellen.’ Maar iets boven ons bod wilde hij wel aan ze voorleggen, en dat werd eigenlijk gelijk geaccepteerd. Uiteindelijk hebben we het kunnen kopen voor een bedrag waarvoor je in Amsterdam nog niet eens een studio kunt kopen. Het voordeel is dat we dankzij die overwaarde geen gedoe hebben met Italiaanse banken en die hele rompslomp, we werken allebei als zelfstandige dus dat was sowieso een heel gedoe geworden. Het nadeel is dat we al ons geld in het huis hebben zitten en nu dus niets meer hebben, haha. Dat is erg interessant, want er moet wel gewoon nog veel verbouwd worden.
Hoe verliep het aankoopproces, en hadden jullie daar hulp bij?
Nee, we hebben dat eigenlijk helemaal zelf gedaan. Via de Vlaamse vrienden hadden we een betrouwbare geometra, die hielp ons met controleren of alle papieren in orde waren en of er geen verborgen schulden op het pand zaten. En zelf hebben we ons ook heel grondig verdiept in hoe het aankoopproces werkt. Het boek Wonen en kopen in Italië van Peter Gillissen hebben we van kaft tot kaft doorgespit, dat was echt onze bijbel. Dankzij dat boek en de ervaringen van onze vrienden wisten we waar we op moesten letten.
Zoals?
Nou, bijvoorbeeld dat het in Italië blijkbaar zo is dat als je landbouwgrond koopt, de aangrenzende buren eerste recht van kopen hebben. Wij hebben bijvoorbeeld ruim twee hectare landbouwgrond erbij, en dat zijn iets van zes percelen. Die percelen grenzen aan buren, en als die buren boeren zijn dan hebben zij wettelijk gezien een jaar de tijd om die percelen te kopen voor eigen gebruik, zonder dat wij dat dan kunnen tegenhouden. Wij hebben er bijvoorbeeld een olijfgaard bij zitten die grenst aan een boer en in theorie had hij, op moment dat wij het huis met land kochten, uit de koopakte kunnen opmaken wat dat stukje waard was en dat mag hij dan kopen van de verkopende partij. En dan zouden wij wel het huis gekocht hebben maar dan die mooie olijfgaard kwijt zijn. Heel vreemd systeem. We hebben via een omweg ervoor gezorgd dat na het tekenen van het voorlopig koopcontract dat naar de boeren werd gestuurd, die kooptijd werd verkort naar een maand. Daarna vervalt dat kooprecht. Dat was dus wel een spannende maand, maar gelukkig wilde niemand een stuk land kopen.
Zijn jullie nog meer van dit soort wonderlijke Italiaanse regelgeving tegengekomen?
We zijn nog niet ingeschreven in Italië en dat is best een gedoe. Ons huis is opnieuw herbouwd door de vorige eigenaren, maar het heeft nog geen gas, water en licht, en de officiële status van het huis is dan ook ‘in aanbouw.’ Zolang een huis geen GWL heeft kun je het niet registeren als woning, maar als je geen woning hebt kun je je niet inschrijven in Italië, en zonder inschrijving in Italië kun je geen GWL aanvragen. Dat is dus een heel bureaucratisch gedoe. Het komt wel goed, maar er komt wel een hoop je af.
Je klinkt in ieder geval nog heel ontspannen en hoopvol!
Haha, het is met recht een rollercoaster. Er zijn momenten dat ik denk ‘wat hebben we in godsnaam gedaan’, maar er zijn gelukkig ook genoeg momenten waarop we voelen ‘dit is de beste keus van ons leven.’ We wonen nu nog in Nederland, maar elke keer als we er zijn zijn we dolgelukkig. Er is overal wel een oplossing voor. We hebben goed contact met de oude eigenaren, we spreken de taal inmiddels behoorlijk aardig. Volgend jaar augustus hopen we definitief te emigreren. We wachten nu op allerlei offertes, maar daar mag je gerust weken op wachten. Dat Nederlandse van snel-snel-snel moet je hier echt loslaten. Als het morgen niet komt, dan wel overmorgen. Ik geniet ervan, ook dit is waarom we daarheen wilden. Het is een geweldig avontuur.
Heb je nog een laatste afsluitend advies?
Ja, ga er zelf heen! Pas als je er bent en rondloopt weet je echt wat je zoekt. Vanaf je bank lijkt een oude ruïne kopen een supergoed idee, totdat je er staat en tijdens de bezichtiging door het dak dondert. Dat is mij zelf overkomen, haha.
De verbouwing van Ruby en Freek volgen? Dat kan! Check de Instagram van Il posto della luce.
