Wij van wc-eend
Goed, we zaten dus bij de Second Home Beurs, in een knullig zaaltje, waar iemand stond te vertellen over waar je op moet letten bij de aanschaf van een tweede huis in Italië. Veel van wat er werd verteld had ik of wel al eerder gehoord, of zelf kunnen bedenken, en veel speelde ook wel in op een wat angstige houding kweken zodat we natuurlijk allemaal hem gingen inhuren als adviseur. ‘Een huis kopen in Italië is te gecompliceerd, u moet er nooit zelf aan beginnen.’ Terwijl ik inmiddels ook best wat verhalen heb gehoord van mensen die er zonder al teveel kleerscheuren doorheen zijn gekomen. Afijn. Toen ik een vorig jaar met een makelaar huizen aan het bezichtigen was zei hij bij elk huis waarbij ik zei ‘oh, this could be a great place for a pool‘ dat ik me nog maar eens goed moest afvragen of ik wel echt een pool wil. Het zou vooral gedoe zijn, en waar heb je nou eigenlijk een zwembad voor nodig? Rare vraag lijkt me (om te zwemmen? Af te koelen?), maar ook deze man op de beurs begon erover. ‘Een zwembad is zeer bewerkelijk. Het behoeft iedere week controle en soms tref je er een dode vos in aan.’ Ja, zo kan ik al het leuke in de wereld wel pareren met een potentiële ramp. Het is natuurlijk zo, een zwembad is leuk, maar ook gedoe, maar is dat niet met alles zo? Een huis in Italië überhaupt is al gedoe, daar kan dit gedoe vast nog wel bij. Ik blijf dan ook mikken op een huis met plek voor toekomstig zwembad, al dan niet bovengronds.
Een ander punt kwam wel bij me aan. Hij zei, ‘vraag je af of je die extra kamers echt nodig hebt, of dat uw vrienden en familie in de buurt een hotel of agriturismo kunnen boeken. Zijn die extra kamers die extra kosten echt waard?’ Tja, er is inderdaad een behoorlijk prijsverschil tussen huizen met 2 slaapkamers en huizen met 3 of meer. Gaan die vaak genoeg gevuld zijn? Is het niet wat overdreven om rustig een halve ton meer uit te geven voor de paar weken vakantie die vrienden langs gaan komen? Iets om over na te denken. Tot slot raadde hij aan om de woonwens goed vast te leggen op papier, en niet in het hoofd. Wanneer je je lijstje met wensen en eisen zwart op wit hebt staan kun je er later ook op terugvallen als je dreigt meegesleept te worden door een huis dat misschien heel charmant is maar helemaal niet voldoet aan de dingen die je op een rationeel moment als belangrijk had bestempeld.
Al met al was het een béétje een open-deuren-parade, en ik weet niet of ik er nou echt wat aan heb gehad. De sfeer op zo’n beurs is ook gewoon niet m’n ding en wat ik vooraf niet had gerealiseerd is dat al die lezingen worden gegeven door mensen die drie stands verder iets willen verkopen. Dat de Belvilla-man zegt dat verhuren heel eenvoudig te doen is via hun platform is nogal logisch, en dat de makelaar zegt dat het héél ingewikkeld is om zonder begeleiding aan te kopen ook. Wij van wc-eend adviseren wc-eend.
Volgende week vertrek ik trouwens weer naar Italië, en ondanks de koerswijziging ben ik toch stiekem weer op huizensites aan het kijken. Huizen bovenop een berg, met plek voor een zwembad, en drie slaapkamers. Tja, sono testardo.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere…»
