Het zou een behoorlijk stuk omrijden zijn om dat ene schitterende huis te bezichtigen en aangezien ik op vakantie was, waarbij alles toch zoveel mogelijk volgens il dolce far niente moet gaan, twijfelde ik. Ook omdat ik het waarschijnlijk nog niet zou kunnen betalen. Maar toen was ik in Lucca en liep pardoes langs de winkel van de makelaar die dat huis aanbood. Dat soort symboliek moet je zien als een teken van hogerhand en zéker in Italië dient men bijgeloof te respecteren. Dus ik mailde de makelaar en op het moment dat May-Britt en ik appen over het schrijven van deze column, over een huis kopen in Italië nota bene, mailt hij terug, dat ik over twee dagen kan komen kijken. Welnu, de sterren konden haast niet dwingender zijn. Twee dagen later rij ik richting de bergen ten noorden van Lucca, naar een gehucht met zo’n 17 huizen waarvan er eentje te koop staat.
Het is niet het eerste huis dat ik bezichtig, de teller staat op een stuk of 20. Mijn hele jeugd ging ik met mijn ouders op vakantie in Italië. Sinds ik jeugd-af ben ga ik zelf, meestal in mijn eentje, meestal naar hetzelfde dorp, want net als de Italianen koester ik mijn gewoontes en tradities. En jaar in jaar uit groeit een gevoel dat zegt: ‘ik hoor hier.’
De zoektocht naar hoe dat vorm moest krijgen begon eind september 2020, toen het op het nippertje kon om naar Italiaanse kusten af te reizen. Het was me zwaar gevallen, de lockdowns, het wegvallen van onbegrensde mogelijkheden. Ik had tot dan toe een leven voor mezelf georganiseerd waarin ik vier tot vijf maanden per jaar op reis was, zowel privé als zakelijk aan niemand verantwoording hoefde af te leggen, in principe elke ochtend geheel opnieuw kon bedenken hoe ik de dag ging vullen, en al dat viel van het ene op het andere moment weg. De dagen werden inwisselbaar en belangrijker nog, ik werd met m’n neus op de feiten gedrukt. Want het is leuk, dat reizen, dat vrije leven, maar wat héb je eraan als het blijkbaar helemaal niet zo autonoom is als je dacht dat het was, als je opeens opgesloten wordt in eigen land, stad, huis en hoofd.
De vraag ‘maar wat ga je dán doen moet je leven’ verliet me niet meer. Een grote kinderwens heb ik nooit gehad, traditionele gezinsvormen trekken me niet, een vaste baan past me niet. Mijn dertigersvrienden omarmden het nieuwe langzame leven als moment om de voorplanting in te zetten, een huis te kopen, een grote verbouwing te beginnen, aanzoeken te doen. Wat wilde ik van het leven, van míjn leven?
Dat zat ik allemaal te overpeinzen op het Italiaanse strand, waar ik van top tot teen gelukkig was, want dat ben ik altijd als ik in Italië ben. En opeens was het me zonneklaar: ik moet hier zijn. ‘Ik ga later die leuke vrouw worden met dat huis in Italië’ zei ik nog net niet hardop tegen mezelf. Waar vrienden met hun gezinnen langs kunnen komen, vanwaar ik kan werken, waar mijn vader het gras gaat maaien en waar de kinderen van mijn zusje elke zomer een stukje zullen opgroeien. Dát is wat ik ga doen.
En zo geschiedde dat de zoektocht naar het droomhuis van start ging, en ik uiteindelijk na 20 huizen die het nét (of helemaal) niet waren, in dat schitterende huis in de heuvels boven Lucca stond. In een kleine hamlet waar je niets dan het zachte geruis van rust en tevredenheid hoort. En wat denk je? Op slag verliefd. Ik zal vast verklappen dat ik dit huis na overleg met de bank inderdaad nog niet kan betalen, maar ik voelde van kruin tot teen weer dat dit is waar mijn hart ligt. E cosi si comincia.
Project Italiaanse Droom
Continua a leggere… »
