Ik schrok ervan hoe weinig er nog over was van wat er afgelopen voorjaar wel was. Gerda Smit zou zeggen: 'alles is weg.'

Soms, op die momenten, lijkt het me helemaal niets om hier daadwerkelijk te wonen en hier al-tijd mee te moeten dealen.

​Maar dit jaar bekroop me de gedachte dat ik daarmee een ongeschreven strandregel overtreed. Zit ik de plank gigantisch mis te slaan?

Ik dacht eraan omdat ik zo'n fotoherinnering kreeg, voor de spiegel in m'n mooie pak en flink geföhnde haar en imposant opgemaakt gezicht.

Ja, zo kan ik al het leuke in de wereld wel pareren met een potentiële ramp. Maar een ander punt kwam wel bij me aan.

'Is er een dokter in de zaal? Ik krijg 'm niet gestart?' Het lullige zaaltje waar we in zaten droeg bij aan de knullige start.

Het waren stressvolle jaren en ik weet één ding zeker: ik wil nooit meer terug naar dat gevoel. ​Daar moest ik aan denken afgelopen winter.

Overal waar ik aankwam gingen de wenkbrauwen in de lucht. Het leverde wel overal gelijk een praatje en bewondering op.

Ik hou al jaren een hotelbucketlist bij, en verzamel daar bijzondere hotels die ik ooit hoop mee te mogen maken. Niet om te slapen alleen.

Op een zonnige dinsdag reed ik in de bus de stad uit, via krullende wegen de heuvels in. De man in kwestie stond al bij de receptie.