Ik zal het vast nog vaker zeggen, maar mijn Cineville-pas heeft m’n leven verrijkt. Ik huilde bij All of Us Strangers, lachte hardop bij Poor Things en ontdekte gisterenavond een Italiaanse parel waar ik anders misschien niet heen was geweest. C’è Ancora Domani draait vanaf morgen in de bioscoop en is echt absoluut de moeite waard.
C’è Ancora Domani
De Italiaanse film die in Italië al in 2023 in première ging ving mijn aandacht door een knap zwart-wit-roze pamfletje in de bioscoop. C’è Ancora Domani is een film die zich afspeelt in het net-naoorlogse Rome. Terwijl de stad opkrabbelt, probeert Delia haar gezin draaiende te houden door het hollen van de ene naar de andere baan en het vangen van klappen van haar tirannieke man. Tot ze een persoonlijke brief ontvangt die haar laat streven naar een beter leven.
In de hoofdrol Paola Cortellesi, die tevens meeschreef aan het script en C’è Ancora Domani regisseerde. De film werd op het papiertje aangeprezen als kaskraker in Italië, Cortellesi wordt geprezen om zowel haar acteerkunsten als haar regiedebuut en ik had die pas toch, dus ik besloot naar de voorpremière te gaan op m’n luie dinsdagavond. Wat bleek: die beschrijving alleen doet de film écht tekort. Niks geen dramatisch naoorlogs verhaal over trieste onderdrukte huisvrouwen die verlangen naar liefde, maar een klein neorealistisch kunstwerkje met verrassend einde.
De film is namelijk heel ‘klein’. Elke dag legt Delia dezelfde route af, iets wat het gevoel van gevangenschap in haar eigen leven mooi benadrukt. Zware onderwerpen worden niet te zwaar in beeld gebracht, maar ook niet te licht. Zo zijn de scènes over huiselijk geweld vreemd genoeg prachtig om naar te kijken, terwijl je spanning ook voelt. Maar zonder tandenbijten. Expressie gebeurt hier in bewegingen, dans en muziek in plaats van met dialogen of geluidseffecten. Die realiteit is niet nodig om het te begrijpen, de donderwolk van geweld hangt permanent boven het huis zonder dat je ‘m ziet.
En ook al klinkt ook dat zwaar, C’è Ancora Domani breekt continu met het gewicht van het verhaal door onconventionele keuzes. Plotseling een modern hiphopnummer over de volledig zwart-witte film draaien bijvoorbeeld, en een flinke dosis grappen erdoorheen die je de opluchting van een lach geven waar je anders op het puntje van je stoel zou blijven. Die humor maakt het verhaal dan ook begrijpelijk én vermakelijk voor iedereen, zelfs als de boodschap je niet direct aanspreekt.
Het verrassende einde was het enige moment dat ik heel eventjes een vleugje emotie voelde zonder afgeremd te worden. C’è Ancora Domani is dramatisch, bitterzoet, beeldschoon, realistisch en een beetje revolutionair. Precies goed.
