Op het gebied van Italiaans eten kun je soms denken dat alles wel bekend is. Ik kan je vertellen dat dit niet het geval is. De basis is bekend. Maar er zijn een hele hoop dingen die, voornamelijk te vinden in het zuiden van Italië, waarvan ik me afvraag of ze niet expres verborgen worden gehouden. Zo hoorde ik laatst dat er een andere variant van ‘nduja bestaat die vele malen lekkerder maar nergens anders dan in Calabrië te koop is. Maar in dit artikel gaat het daar niet over. We hebben belangrijkere zaken te bespreken, namelijk de rode saffraan van Basilicata: peperoni cruschi.
Peperoni cruschi
‘Lekker’ is zo’n vaag concept dat het zelden de lading dekt. Helemaal niet als je het hebt over de peperone crusco. Ik zal het proberen goed te omschrijven. Peperoni cruschi zijn rode pepers. Maar vergeet het pittige, want dat zijn ze in geen enkel opzicht. Ze zijn eerder zoetig. Vers zien ze eruit als een soort dunne puntpaprika’s. Maar ze worden bijna nooit vers gegeten. Ze worden namelijk gedroogd. In Basilicata, de regio waar ze vandaan komen, zie je rond de oogsttijd dat niet alleen gigantische hoeveelheid kratten verse peperoni cruschi worden verkocht, maar zie je ook overal crusci aan drooglijntjes. Maar we dwalen af, want hoe smaken ze?
Ze worden dus gedroogd en als je ze gaat eten worden ze even kort gebakken of gefrituurd in olijfolie. Heel kort, slechts twee minuten. Wanneer ze afgekoeld zijn worden ze met wat zout bestrooid. Ze zijn dan zo krokant als chips en verkruimelen op een zeer verslavende manier in je mond. De smaak is een beetje peper- en paprika-achtig, maar niet heel uitgesproken. Het zoete is zo subtiel dat het een perfecte balans vormt met het zout dat er later op gestrooid is. Op een vreemde manier is de gefrituurde smaak een toevoeging aan het smaakvolle. De hele combinatie is zo geweldig dat het direct een door-eetreactie teweegbrengt. Bij iedereen, dat verzeker ik je.
In Basilicata eten ze peperoni cruschi op alles, maar de meest bekende combinaties zijn op aardappels: gekookt, gebakken of gepureerd of op bruschetta. Ook worden ze bovenop pasta gegeten, vaak pasta’s met een wat minder uitgesproken smaak. Maar zoals ik al zei, ze kunnen overal op of doorheen. Als ik naar het zuiden ga krijg in een gigantische hoeveelheid in vacuüm verpakte cruschi mee naar huis. Als ik thuis dan iets maak met peperoni cruschi, bijvoorbeeld pasta, frituur ik ze altijd op het laatste moment. Als ik dat niet doe zijn ze gewoon op voordat de pasta klaar is. De beste manier om ze te omschrijven is dus: verslavend, ook voor niet-verslavingsgevoelige mensen.
Peperone crusco kopen
Ik heb uitvoerig gezocht naar of je ze in Nederland kunt krijgen. Op een enkele webwinkel waar ze als vlokken worden verkocht, wat ik vreemd vind, na is het antwoord geloof ik: tot op heden niet. Wat irritant is maar ook wel iets moois heeft. Het komt altijd als een verrassing als dingen in onze moderne wereld niet toegankelijk zijn. Maar als je ooit in het zuiden bent en je ziet peperoni cruschi, probeer het alsjeblieft. Je zult er geen spijt van krijgen.
