Deense dates deel 2

Goed, date twee met De Deen. Instagram was inmiddels ontploft, duizenden mensen hielden zich bezig met deze date, en zelf was ik ook wel gesteld op dit wonderlijke verhaal. Ik had het zelf niet kunnen verzinnen, deze beeldschone man waar ik een heerlijke miniromance mee aan het beleven was. De tweede ontmoeting begon op hetzelfde plein, en dat we elkaar wel zagen zitten was inmiddels zonneklaar. Je voelt dat, met sommige mensen heb je een soort elektrische aantrekkingskracht, ook als je verder inhoudelijk niet zo gek veel met elkaar gemeen hebt.

Wat met hem ook zo was. Om te beginnen woonde hij in Kopenhagen, ik niet, dat is toch al best een hindernis. Maar het ging me ook niet om serieus datendaten, het ging me om de fun. En die fun, die was er. Samen liepen we door de Florentijnse straten op zoek naar een restaurant, een reservering hadden we niet, en eenmaal een tafeltje gevonden zei hij ‘I have a present for you.’ Had hij dus die dag ergens een armbandje voor me gekocht. Nu vraag ik je! We keken elkaar intens en lang aan, ik had de constante behoefte om hem te zoenen, en deze paringsdans zette zich drie gangen en een fles limoncello lang door.

Tot we eindelijk als laatste het restaurant hadden verlaten, door een bijna verlaten Florence liepen, langs de Arno, waar we dan eindelijk, éindelijk, met elkaar zoenden. Het voelde bijna als een opluchting, zo hevig hing het in de lucht. Via nog een obscure kroeg kwamen we in in de buurt van mijn appartement. ‘Do you have wine at home?’ vroeg hij. ‘Of course,’ vertelde ik hem. Wat volgde was een zwoele zeer handtastelijke toestand op m’n balkon, die zich erna onvermijdelijk verplaatste naar mijn bed. Die details zal ik voor mezelf houden, maar het was veelvuldig, langdurig, heerlijk, de Deen bleek van wanten te weten.

Ondertussen waren er op Instagram werkelijk duizenden mensen bezig met dat dit wel de liefde van mijn leven móest zijn. Terwijl ik al had gezegd dat het vooral een goed verháál was. Wat er vervolgens gebeurde was de oorzaak dat ik erna nooit meer live dingen heb gedeeld over mijn liefdesleven. Want waar ik herhaaldelijk zei dat het leuk was voor een nacht, dat hij nu gewoon terug gaat naar Kopenhagen en dat het daarbij zou blijven, bléven de berichten over ‘jawel! Long distance kan prima!’ maar komen.

Opeens begon ik dat zelf ook te denken, terwijl ik prima wíst dat het ook los van de afstand helemaal niet mijn man was. Gek gedraaid door de liefdeswensen van anderen appte ik hem, denk je dat we elkaar nog eens zullen zien? Er kwam een politiek correct antwoord, want hij wist net zo goed als ik dat we dat niet zouden gaan doen. Het was een prachtige ontmoeting en verhaal voor wat het was, en daar bleef het bij. Even had ik een zure bijsmaak, omdat zijn afwijzing toch zo voelde, als een afwijzing, terwijl als ik hem dat níet had gevraagd het gewoon alleen het sprookje bleef. Inmiddels voelt het weer zo, en elke keer als ik langs dat pleintje loop denk ik terug aan die ontmoeting en de wonderlijke verrassingen die het leven soms voor je in petto heeft. Als je soms maar goed in de gaten houdt wat er in je ooghoeken gebeurt.

Project Italiaanse droom

« L’Episodio precedente

Continua a leggere…»