Het gouden uur
Nu ik weer terug ben op het Italiaanse pad ben ik ook weer terug op de Italiaanse Funda’s, vooral Idealista is mijn favoriet. Daar had ik al eens over verteld, hoe chaotisch dergelijke sites zijn en hoe goed de Nederlandse echte Funda ermee in vergelijking is. Foto’s zijn vaak onscherp, het is altijd volstrekt onduidelijk hoe een huis in elkaar zit, en waar het precies staat mag je ook naar gissen. In Italië kennen ze over het algemeen geen makelaarsexclusiviteit, dus een makelaar wil niet dat een huis te duidelijk herleidbaar is uit angst dat een ándere makelaar het dan ook gaat proberen aan te bieden. Vaak kom je met een beetje puzzelen nog wel uit de plattegrond, en er staat vrijwel altijd een dorpsnaam in de omschrijving zodat je in ieder geval globaal kunt zien waar een huis staat. Maar persoonlijk heb ik daar niet genoeg aan want ik wil weten wat de exacte positie is van een huis, omdat een harde eis is dat mijn toekomstige huis avondzon heeft.
Al zo lang als ik me kan herinneren is de avondzon in het algemeen en de zonsondergang in het bijzonder mijn favoriete onderdeel van de dag. Het gouden zonlicht is pure magie, de afgekoelde temperatuur na een hete dag is als een welkome frisse wind, de zon die de hele dag op je gezicht heeft gestaan voel je nog na tintelen. Ik vind het ook een soort rite of passage, een overgangsmoment van het ene deel naar het andere deel, van de dag naar de avond, waar een nieuwe en andere energie is. Dat vaak korte stukje waarin alles goudgeel kleurt is dan een moment van bezinning, waarin de wereld op haar mooist is, waarin ik even de dag afsluit en me voorbereid op de avond. De avondzon is de beste zon omdat de avondzon alles mooier maakt, warmer maakt, zonder dat het té warm is, zonder dat je er last van hebt.
Dus een huis zonder avondzon is simpelweg geen optie. Een jaar of twee geleden heb ik eens een huis bezichtigd dat werkelijk aan al mijn eisen en wensen voldeed, maar de zon verdween vanaf een uur of 16:00 achter het huis, achter de bergen. Aan de overkant van de vallei waar de tuin op uitkeek lag alles in dat goddelijke gouden zonlicht te baden, en vanaf ‘mijn’ tuin keek ik daar smachtend naar, in het grijze licht waar geen kleur meer in zit omdat alles wordt toebedeeld aan de stukken aarde waar de laatste stralen nog net kunnen komen.
De Italiaanse makelaar vond het werkelijk ónbegrijpelijk. ‘Dit huis ligt op het zuiden, je hebt hier de hele dag zon, in de avond ben je er wel klaar mee hoor.’ Maar dit is dus niet zo. Inmiddels ben ik vaak genoeg en vooral ook lang genoeg in mijn leven in warme oorden geweest, en nooit of te nimmer krijg ik genoeg van de zon, en al helemaal niet van de avondzon. Italianen kunnen zich simpelweg niet voorstellen hoe het is om te leven in een land waar de zon geen gegeven is, waar je ook in de zomer soms opeens in de herfst terecht kunt komen, maar voor mij als getraumatiseerde Nederlander is dat een heel ander verhaal. Dus, mocht er een vinkje met ‘avondzon’ bij Idealista ingebouwd kunnen worden zou dat me dus ontzéttend veel gedoe schelen. Bij voorbaat dank.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
