Hoe het wel moet
Zoals met zoveel dingen in het leven bewandelde ik tot dusver het pad van ‘eerst dromen, daarna realisme’. Dat betekende veel en uitgebreide Pinterest-borden maken met prachtige Italiaanse interieurs, geregeld plekken opslaan waar je heel mooie marmeren wastafels en antieke kranen kunt vinden, zodat ik vast weet waar ik die ooit kan kopen, en natuurlijk elke vakantie huizen bezichtigen. Dat laatste is vrij makkelijk te organiseren. Er is in Italië zoals gezegd geen centrale site waarop alle huizen staan, zoals wij Funda hebben, maar er zijn verschillende commerciële sites waar je gewoon door het aanbod kunt scrollen. Daar staat een hoop zooi tussen maar af en toe ook een behoorlijke parel, en wanneer ik die zag en het verder voor zover ik kon zien aan m’n wensen voldeed, stuurde ik een bericht naar de makelaar van de advertentie met de vraag of ik meer informatie kon krijgen, en een keer kon komen kijken. Zo gepiept. Vaak mailde die makelaar vrij rap terug en kon ik dat specifieke huis bekijken, en had hij of zij er ook nog een paar andere bij gedaan waar we dan tijdens een middag of dag langsreden.
Nu is het zo dat ik die bezichtigingen vooral deed om gevoel te krijgen bij wat er voor hoeveel te koop is, en om te kijken of de dingen die ik op mijn wensenlijstje had staan ook in de praktijk zo wenselijk waren als ik dacht. Tijdens geen van die bezichtigingen was ik financieel in staat om over te gaan tot aankoop, wat een prettige gedachte was omdat ik wist dat het toch allemaal bij fantaseren bleef, of, bij ‘oriënteren.’ Het is maar hoe je het noemt. En dat is maar goed ook, want als ik wél al daadwerkelijk ‘in the market‘ was, dan deed ik zo ongeveer alles fout wat je maar fout kunt doen.
Om te beginnen. Het Nederlandse systeem is, zoals zoveel in Nederland, vrij goed georganiseerd en geregeld, waar het in Italië op veel onderdelen een zooitje kan zijn. Er is bijvoorbeeld geen makelaarsexclusiviteit, wat betekent dat Italianen hun huizen bij verschillende makelaars kunnen aanbieden, ook voor verschillende prijzen. Daarbij is het in Italië zo dat de makelaar meer een bemiddelaar is, en vaak zowel de verkoper als de koper bijstaat, en ook van beide partijen commissie krijgt. Er is dus een voorkeur voor huizen uit het eigen aanbod, wat ook verklaart waarom die makelaar waar ik een dag mee op pad ging me alleen maar langs zijn eígen panden meenam, in plaats van degene die ik wilde zien. Ook niet onbelangrijk: bij veel huizen die op die commerciële sites staan is onduidelijk of alle benodigde vergunningen en papieren wel op orde zijn, en als niet Italiaans sprekende buitenlander wens ik je veel succes dat allemaal inzichtelijk te krijgen. En als je dat denkt op te lossen door eerst zelf te kijken en daarna een eigen makelaar of adviseur in de arm te nemen, dan kost dat je een hoop extra geld. Want doordat jíj het eerste contact legde, sta jij nu te boek als klant en moet je hem of haar commissie betalen, náást de commissie die je betaalt aan de makelaar die je zelf hebt ingehuurd. Laat je al het contact vanaf het begin via je eigen makelaar lopen, betaal je alleen de commissie aan die partij.
Er zijn best veel blogs te vinden van mensen die het ondanks dat alles zonder makelaar hebben gedaan en bij wie dat heel prima lukte. Zelf ben ik er nog niet over uit, maar het is in ieder geval goed om me meer te verdiepen in de echte gang van zaken, mocht ik ooit, óóit, op het punt komen genoeg geld te hebben om daadwerkelijk te kunnen kopen. En tot die tijd blijft het bij fantaseren, dromen en wensen, e questo lo offre la casa.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere… »
