Luxe leven
Al mijn goede voornemens van een paar weken geleden ten spijt ben ik toch gewoon weer naar Florence gegaan, in plaats van naar een leuke spannende nieuwe stad. Tja. Een paar dagen ben ik hier, en ga dan via een weekendbezoek aan mijn schoonouders die een half jaar in Italië wonen naar een huis buiten Florence, om te werken. En dat terwijl ik net een maand terug ben uit Zuid-Afrika. Vrijwel iedereen die ik vertelde over dit tripje reageerde met een referentie naar die ZA-vakantie. Alsof ik dat zelf niet weet. Eerst voelde ik me er om die reden ook een beetje beschaamd over. Maar bij de tiende reactie die het vooral gooide op mijn luxe leventje realiseerde ik me dat al die opmerkingen kwamen van mensen met vaste banen, en vooral, met kinderen.
Om te beginnen valt het wel mee met de luxe. Ik slaap in behoorlijk brakke Airbnb’s om de kosten te drukken, heb lang zitten zoeken en schuiven met data om de goedkoopste vlucht te vinden. Mijn dagen hier zijn ook goedkoper dan mijn dagen in Amsterdam. Een sociaal leven onderhouden is in deze tijd een kostbare hobby, even een borrel drinken met een vriendin en je bent voor je er erg in hebt veertig piek verder, bij een etentje moet je in de hoofdstad je best doen om dat onder de honderd euro te houden. Om over boodschappen nog maar te zwijgen.
Nee, dan hier. Ik zit in mijn eentje op een winters terras, bestel een prosecco, nip daar aan, kijk tevreden om me heen, reken een uur later vijf piek af. Een panino hoeft niet meer dan zes euro te kosten en aangezien die zo rijkelijk belegd worden hier kan ik daar de hele dag wel op voort. ’s Avonds in een restaurant bestel ik een bord pasta, een glas wijn, misschien een toetje. Doorgaans sta ik voor een euro of twintig wel weer buiten. Soms eet ik gewoon in mijn appartement, en vaak eet ik helemaal niet in de avond maar kies ik ervoor om een aperitivo te drinken bij plekken waarvan ik weet dat je er gratis snacks bij krijgt, en dat is vaak al meer dan genoeg.
De échte luxe zit ‘m in het feit dat ik mijn leven heb ingericht op een manier waarop dat kan. Door het privilege van een koophuis met hypotheek met een lage rente, en dus lage maandelijkse lasten. Door te kiezen om als freelancer te werken. En misschien nog wel het meest: door geen kinderen te hebben. ‘Ja jongens ik heb niet voor niets geen kinderen en geen vaste baan’, zei ik toen een zakelijk contact enigszins verbaasd reageerde na het horen van mijn reisplannen. Een contact waarmee ik nota bene een documentaire aan het maken ben over bewuste kinderloosheid.
Afijn. Dit alles vanuit een Italiaans café waar ik straks negen euro afreken voor een salade en een thee, en waar vandaan ik straks eens even een zonnig terras ga opzoeken om een boek te lezen. Ook dáár krijg je een hoop voor terug hoor.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
