Oui, de macaron komt uit Frankrijk. Dat ga ik de Fransen niet afnemen. Maar wist je dat die macaron ooit in Frankrijk belandde door een Italiaanse dame? Sì, davvero! Zo zit ’t met dat lekkere ding.
De geschiedenis van de macaron
Over de oorsprong van macarons zijn meerdere verhalen te vinden. Over hoe ze in Parijs belandden maar eentje, waar Catherina de’ Medici de achter zat. De telg uit de machtige Florentijnse familie kende de voorloper van het amandelkoekje al uit haar thuisland, waar naar het schijnt al sinds de zevende eeuw maccharone gemaakt werden in Venetiaanse kloosters.
De invloedrijke tante trad in 1533 in het huwelijk met de latere Franse koning Henry II. Ze droeg haar huispatissier op om het koekje te maken voor de bruiloft en liet zo de Franse elite kennismaken met wat later hun culinaire erfgoed zou worden. Deze simpele maccharone gemaakt van suiker, amandelmeel en eiwit waren zacht vanbinnen en knapperig vanbuiten. Ze evolueerden pas later tot de ingewikkelde macaron Parisien met een vulling van ganache zoals we die nu kennen.
Italiaanse meringue
Geinig feitje is daarbij dat Italiaanse meringue versus Franse meringue dan weer een ander verhaal is. Waar de Franse methode werkt met rauw eiwit en fijne suiker, is de Italiaanse methode met warme suikersiroop die de eiwitten kookt juist ingewikkelder. Maar al is Italiaanse meringue maken bewerkelijker, het is ook meer sukkelproof omdat het resultaat stabieler is en minder snel mislukt. En of je ‘m nu Frans maakt of Italiaans, ze doen het allebei goed als basis voor dubbeldekker macaron.
