Een paar zomers terug ging ik vanuit mijn tijdelijke woonplaats Florence een weekendje weg, de Cinque Terre stonden op de planning. Ik ben een eeuwige twijfelaar en ik had rekening te houden met een bont gezelschap van mensen die in hun eigen land waarschijnlijk nooit met elkaar op weekendtrip waren gegaan. Het duurde dus even, maar uiteindelijk had ik een waterdicht plan. Dacht ik.
Vanuit Florence zouden we de trein pakken naar de Italiaanse Rivièra. Overstapje in Pisa, nog een in La Spezia, allemaal zo moeilijk niet. De Airbnb die ik voor ons had gevonden bevond zich in Monterosso al Mare. Bewuste keuze, want het laatste dorp, het meest levendige dorp en het dorp met het beste strand. Omdat er vanwege beperkt budget ook koopjesjagers tussen het stel zaten, had ik het briljante idee om op dag één richting óf het eerste dorpje Riomaggiore te reizen, óf richting ons eindpunt te gaan en vanuit daar de weg andersom te gaan doen. Die dag zouden we dan één of twee dorpjes te voet doen, de zaterdag werd dan een rustdag aan het strand en op zondag zouden we nog maar één treinritje hoeven doen voor de dorpjes die we nog niet hadden bezocht.
We besloten voor de eerste optie te gaan, de trein naar Riomaggiore. Omdat slaap blijkbaar toch iets belangrijker bleek voor sommigen, vertrokken alleen mijn beste Florence-vriendin en ik voor dag en dauw richting de Italiaanse Rivièra. Ons niet gezien tussen de hordes toeristenstromen die er vanaf de middag zouden arriveren. Leek de rest niet zo te deren. Met slechts drie outfits en zonnebrand in mijn rugzak gepropt trof ik mijn vriendin aan op het station. Althans, ik trof een enorme rugzak en koffer waar een stukje van haar rode haren onderuit piepte waaraan ik haar herkende.
De ochtendzon deed al flink z’n best toen we in Riomaggiore de eerste kleine klim maakten om het dorpje te ontdekken. Er werd wat gezucht aan mijn zijde, maar echt geklaagd werd er niet. We zouden de Via dell’Amore naar Manarola nemen, een toegankelijke route langs zee die ook nog eens heel mooi zou zijn. Wel, die bleek dicht – het uitzoeken van wandelpaden had mijn aandacht niet gekregen en bovendien ben ik doorgaans de laatste die een hike initieert dus da’s ook mijn sterkste punt niet. Het werd de alternatieve route over de berg, waar mijn vriendin volmondig mee instemde.
We kwamen aan het begin van het pad aan en ik zag een enorm steile weg omhoog, dwars door het groen. Of het een goed idee was met al die spullen van haar, vroeg ik. Mijn vriendin vond van wel. Ik vroeg het nog zo’n tien keer, opperde tevergeefs de optie van de trein en besloot toen dat ik niet kon oordelen over haar kundigheid op zo’n berg. Ik ga onze volledige route niet voor je uitschrijven, want samengevat kan ik het je duidelijk genoeg maken.
Mijn vriendin, die geen abonnement op een sportschool bezit, begon nog vóór de eerste helling sterretjes te tellen op haar netvlies. Dus zat er voor mij niks anders op dan mijn handen vrij te maken van mijn waterflesje en de overbagage over te nemen. Ik was tenslotte wel vrienden met de sportschool. Bovendien was terug niet echt meer een optie volgens het treiterende stemmetje van hoogtevrees in m’n achterhoofd.
Maar wat het eindpunt van de steile helling leek vanaf beneden, bleek pas het begin. Geen enkel stuk op het pad naar Manarola was vlak, het was één rechte klim omhoog en daarna omlaag. Omlaag is fijn zou je denken, maar het pad was niet bepaald een geplaveid trottoir, zat vol gaten en afstapjes van halve meters en ging net zo steil omlaag als dat het pad omhoogging.
Toen ik op het heetst van de dag – we waren al dik een uur onderweg – vroeg of mijn vriendin mijn flesje water even terug wilde geven omdat ik zelf richting hallucinaties ging door het gewicht op mijn rug, zag ik haar gezicht betrekken. Ze was heel even vergeten dat het die van mij was en had zelf een beetje dorst gehad onderweg.
Na drie uur kwamen we beneden aan, deed ik een laatste poging tot een sprint naar de eerste de beste bakker voor mijn overgeslagen ontbijt en drie flessen water. Die mijn vriendin overigens betaalde, het eerste deel van haar spijtwaslijst die de dagen erop werd uitgevoerd. O, en de rest? Die was bij nader inzien toch niet helemaal op de budgettour en was rechtstreeks naar ons appartement gegaan, waar ze de sleutel meenamen naar een dorp dat wij die dag niet meer aan zouden doen. Ons warme welkom was dus een gesloten deur.
Dus. Moraal van het verhaal: ga je wandelen in de Cinque Terre? Zoek even je wandelroutes uit en neem gewoon lekker een rugzak mee. Stop er twee flessen water in, haal een focaccia vóór je eerste hike en ga ervoor, want wat ik je wél kan beloven, is dat de routes prachtig zijn en de moeite het dubbel en dwars waard.
PS. Mijn vriendin en ik zijn nog steeds vriendinnen.
