De Italiaanse bruiloft
Jaren en jaren geleden werd ik uitgenodigd voor mijn eerste Nederlandse bruiloft door vroegere schoolvrienden die ik niet heel vaak meer zag. Ik was een klein jaar samen met mijn toenmalige geliefde, maar de uitnodiging was alleen naar mij gericht. Mocht ik hem meenemen? Na enig overleg met andere genodigden besloot ik toch maar het bruidspaar te vragen hoe en wat, waarna bleek dat de uitnodiging inderdaad alleen voor mij was. ‘We hebben hem ook nog nooit ontmoet.’ Daar is natuurlijk wat voor te zeggen, maar toch vond ik het behoorlijk ongezellig. In de jaren dat ik vrijgezel was en werd uitgenodigd voor bruiloften, waren de kaarten vanzelfsprekend alleen aan mij gericht. Maar dat betekende ook dat ik soms in mijn eentje naar huwelijken moest waar ik op de bruid of bruidegom na niemand kende. Waarom mocht ik eigenlijk niemand meenemen? Waarom zou alleen een vaste geliefde mee mogen terwijl ik vriendinnen heb met wie ik aanzienlijk langere relaties heb?
Het is een soort ongeschreven regel dat je alleen vaste liefdesrelaties mee mag nemen naar een bruiloft, geen dates, geen flings, geen platonische vriend of vriendin. Neen, alleen de monogame langdurige liefdesrelatie is goed genoeg. Bloedirritant, en in een bepaald opzicht ook een belediging naar goede vriendschappen. Het is toch ook gewoon niet leuk om, als je weet dat een bepaalde gast verder niemand zal kennen, die persoon dan op te leggen in zijn of haar eentje een hele dag jóuw liefde te moeten vieren?
De Nederlandse bruiloften zijn, tja, wat bekrompen. Zeker als je ze afzet tegen de Italiaanse bruiloften. Je moet als vrouw voor de gein eens een datingapp openen als je in Italië bent, ik denk dat je maar vijf minuten hoeft te swipen om iemand te vinden die in zijn bio heeft staan ‘looking for a date for a wedding.’ Voor sommige mannen lijkt het wel een versiertruc te zijn, want ik heb geregeld in een kroeg of chatgesprek gehoord dat ze ook nog een date voor een bruiloft zochten, of ik niet mee wilde? Ze weten dondersgoed dat vrijwel elke buitenlandse vrouw dat wil, de charmeurs, en inderdaad, het was dat ik alweer terug zou zijn in Nederland ten tijde van die bruiloften maar ik had er in a heart beat ‘si, certo’ tegen gezegd.
En het gebeurt niet alleen als versiertruc. Tijdens een van de vele jaarlijkse familievakanties die ik met mijn vader en zusje in Italië had, huurden we een deel van een huis waar de verhuurders gewoon zelf woonden. Een groot landgoed, er was zelfs een klein kerkje bij, en in dat kerkje, zouden de eigenaren van het landgoed gaan trouwen in de periode dat wij er ook waren – en wij werden ook uitgenodigd. Voor de dienst in de kerk, de lunch en het diner, we mochten overal bij zijn, terwijl we deze mensen niet kenden. ‘Hoe meer zielen hoe meer vreugd’ nemen ze daar zeer serieus en ik vond het echt een fantastische dag, ook al verstonden we er natuurlijk geen bal van.
Kijk, ik snap heel goed dat bruiloften duur zijn en dat elke gast nog meer kosten betekent, maar in Italië zien ze dat blijkbaar anders of interesseert ze dat gewoon niet zo. Ik weet niet hoe dat werkt. Maar áls je single bent en zin heb in de ultieme Italiaanse date, ga in het trouwseizoen naar Italië en swipe jezelf een Italiaanse bruiloft in. E raccontarmi come è andata.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere… »
