Poezenparadijs
Hoe het kan dat het lot altijd zo aan mijn zijde is weet ik niet, maar vrijwel elke keer als ik een appartement in Italië boek gaat dat huis vergezeld van minstens één poes, vaak zelfs meerdere poezen. Zo waren er de weken op een Italiaanse heuveltop afgelopen september, toen ik tijdens de rondleiding van de Airbnb-eigenaar al een zak kattenbrokjes in de hoek van de keuken spotte. Verheugd vroeg ik of er soms katten waren, waarop hij vertelde dat er inderdaad een straatpoes is die op verschillende plekken op de heuvel wat eten wist te ronselen. Die eigenaar had het pand nog niet verlaten of inderdaad, daar kwam een mooie grijze kat aangeslopen, die zich bevallig op de warme zonnige tegels liet vallen en sindsdien elke dag bij me terugkwam, in de middag weer even op pad ging, om vervolgens in de avond weer brokjes te komen halen. Na een paar dagen was ‘ie zo kind aan huis dat ‘ie dapper naar binnen liep, en er was zelfs een dag dat ik ‘m aantrof in mijn bed. Kijk, gelukkiger kun je me niet krijgen.
Maar daar bleef het niet bij. Na een paar dagen zag ik namelijk ’s avonds, toen ik op de bank lag, opeens een ándere kat in de openslaande deuren zitten. Een grote grijze langharige poes, luid miauwend, alsof hij al een uur geleden had besteld en nog steeds geen eten had gekregen. Ook hij kreeg een bakje en blijkbaar is toen de kattentamtam flink tekeer gegaan, want weer een paar dagen later stond poes drie voor de deur, en uiteindelijk klopte ook poes vier aan. De buren vertelden me dat er inderdaad meerdere zwerfkatten op de heuvel wonen, en dat iedereen die er woont ze voert waardoor ze inmiddels behoorlijk rond, bol en blakend van gezondheid zeer tevreden van deur naar deur gaan.
Afgelopen februari was het weer raak. Ik had een leuk klein appartement een half uurtje buiten Florence en toen ik met de huurauto de straat in kwam rijden hing daar al een geknutseld bordje met wat plaatjes van katten en de tekst ‘Andare adagio! Gatti in strada!‘ Ik durfde het bijna niet te hopen maar inderdaad, de volgende dag zag ik een paar grote katten door mijn tuin marcheren, en later die dag liep ik langs de buurvrouw die me vertelde dat zij hier een cat colony verzorgd. Een kattenkolonie! Wel heb je ooit!
De buurvrouw woonde al haar hele leven in dat huis, het was haar ouderlijk huis, en toen een oude vrouw verderop in het dorpje een jaar of twintig geleden overleed liet zij vijf katten achter. Die vijf katten waren niet geholpen en voor het dorp het wist waren er tien katten, twintig katten, ‘it got a little bit out of control.’ Dus mijn buurvrouw besloot in te grijpen, wist het merendeel van de katten te vangen, liet ze castreren en steriliseren, gaf er een paar op voor adoptie en hield er twaalf. Die maken nu de cat colony uit. Elke avond om 18:30 uur geeft ze ze eten, dus elke avond vanaf 18:00 uur verzamelen al die katten zich op haar stoepje voor grote schalen brokjes, en overdag banjeren ze door de straten. Het leek wel een Disney-film.
Later leerde ik dat er zelfs een Italiaanse wet is die bepaald dat straatkatten in Italië vrijelijk mogen bestaan, dat je ze geen kwaad mag doen en je een kattenkolonie ook niet zomaar mag verplaatsen. Och Italië, brak je vorige week nog mijn hart, hier word ik dan toch weer week van in de knieën.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere… »
