Roscigno Vecchio, het spookdorpje met slechts één inwoner
Roscigno Vecchio wordt ook wel het Pompeii van onze tijd genoemd, omdat het dorpje in de afgelopen honderd jaar volledig onbewoonbaar werd, leegliep, en veranderde in een soort spookstad. Onbewoonbaar voor iedereen, behalve voor Giuseppe Spagnolo.
De enige man in Roscigno Vecchio
‘Giuseppe is niet meer met ons,’ liet zijn dochter afgelopen 19 januari via Facebook weten, tot grote schrik van de bewoners van Roscigno Nuovo, het nieuwere – en een stuk veiligere – dorpje naast Roscigno Vecchio. Giuseppe, een man met kleurrijke kleding, pijp en grijze baard, leefde al ruim vijfentwintig jaar als enige op deze plek. En daar zit een geinig verhaal achter.
Allereerst even kort over het stadje zelf, dat ligt in de regio Campania. Roscigno Vecchio werd onbewoonbaar door aardverschuivingen en bijbehorend vallend gesteente. De plek werd zo vaak getroffen, de reparaties en kosten van reparaties liepen zo hoog op dat de burgemeester in 1902 alle inwoners verzocht de plek te verlaten. Op 9 juli 1902 werd er zelfs een wet aangenomen dat wonen op deze plek per direct illegaal zou zijn en alle inwoners werden overgeheveld naar het nieuwere Roscigno Nuovo. Tegenwoordig ziet het spookdorp, met verlaten pleintjes, ingestorte huizen en een lege stadsfontein, er een beetje uit als een oorlogsgebied.
Giuseppe Spagnolo
Giuseppe leefde zijn leven als een soort werkende nomade. Hij kwam uit een immigrantenfamilie die in het oude dorpje woonde. Giuseppe wilde dolgraag het kleine dorp ontvluchten en besloot als timmerman te gaan werken in de regio Lombardije. Vanuit daar reisde hij af naar Zwitserland om daar als steenhakker aan de slag te gaan. Daarna meldde hij zichzelf aan bij het leger in Como, werkte daarna twee jaar in de financiële sector maar miste het buitenzijn en besloot als bouwvakker aan de slag te gaan. Dat deed hij zo’n dertig jaar. Op een dag merkte hij een groot gemis in zichzelf en wilde hij terugkeren naar huis. Het enige probleem was dat Roscigno Vecchio, de enige plek die hij ooit thuis kon noemen, in zijn afwezigheid uitgestorven en onbewoonbaar was geworden. Giuseppe zag daar geen probleem in.
Zo’n twintig jaar geleden verhuisde hij weer terug in een van de oude spookhuizen, bewapend met een elektriciteitsopwekker uit de jaren vijftig. En werd hij de enige inwoner van de uitgestorven stad. Hij haalde dagelijks water en eten in Roscigno Nuovo, maar verkoos verder de eenzaamheid. Toch kwamen er regelmatig bezoekers naar het oude dorpje, waar Giuseppe zich dan opwierp als gids. In de nachtelijke uren was hij bewaker van het dorp. Het hele dorp staat namelijk op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Dus ja, Giuseppe was gids en bewaker, maar vooral lange tijd de enige inwoner van Roscigno Vecchio, de enige plek die hij thuis noemde.
