Vertrekstress
Het waren weer twee goddelijke Italiaanse weken geweest en zoals altijd liep ik met buikpijn naar de Florentijnse Tramvia om naar het vliegveld te gaan. Nooit wil ik naar huis, altijd flitst door mijn hoofd wat er zou gebeuren als ik gewoon zo blijven. Maar goed, de plicht riep, ik moest de volgende dag gewoon weer aan het werk, de volgeplande Amsterdamse agenda stond in de startblokken.
Zoals altijd was ik al online ingecheckt en zoals altijd reisde ik alleen met handbagage. Op mijn dooie gemakje liep ik langs de drukke incheckbalies naar de gate. Overigens zijn er weinig vliegvelden ellendiger dan Firenze Airport. Het is klein, er zijn rare gangen, nooit plek, het voelt oud en smoezelig. Afijn. In die smoezelige gate zat ik keurig op tijd te wachten, het was inmiddels 16:00, een half uur voordat we zouden boarden, toen er een lange reeks namen werd omgeroepen, waaronder de mijne. Of we ons wilden melden bij de desk aan de gate. Vreemd.
Eenmaal daar stond een pinnig vrouwtje met zo’n zwaar Italiaans accent dat haar Engels nauwelijks te verstaan was, of misschien wilde ik gewoon niet horen wat ze te zeggen had. Namelijk: er is te harde wind, de piloot wil niet met een volle vlucht vliegen, jullie mogen niet mee en kunnen je melden bij de incheckbalie voor verdere info. Par-don?! Ze vertelde het met een vanzelfsprekendheid alsof ze net vertelde dat het vandaag een woensdag was, draaide zich om en liet ons in grote vertwijfeling achter.
Wat volgde was een race naar de genoemde balie, waar we te horen kregen wat er met ons ging gebeuren. Nu vlieg ik vaak genoeg naar Firenze om te weten dat er die dag geen vluchten meer gingen, dus ik zag het allemaal alweer helemaal misgaan. Na een half uur wachten kregen we het verlossende woord: we mochten mee op de eerstvolgende vlucht. Die was morgenochtend om 05:30, naar Rome, daar een overstap van vier uur, en dan naar Amsterdam. De nacht zouden we doorbrengen in een hotel in de buurt van het vliegveld. Als je íets niet wil is het wel een ongewilde nacht in een slecht hotel, een absurd vroege wekker en daarna een ellendig lange overstap.
Gelukkig weet ik ook dat er vanaf Pisa een avondvlucht is met Transavia, die om 21:00 vertrekt, en waar nog plek voor was. Inmiddels was het bijna 6 uur, onmiddellijk checkte ik wat Trenitalia in petto had, en ik besloot dat dit me ging lukken. Dus in een bloedgang terug naar de tramvia, naar het station van Firenze, op naar Pisa Centraal, en dan naar het vliegveld. Met een ronduit ongezond hoge hartslag in de trein, die uiteraard een kwartier te laat vertrok waardoor ik bijna het leven liet, maar uiteindelijk kwam ik ruim op tijd aan, kon nog een uur wachten in de gate, en ging ik tien jaar ouder tóch nog die dag terug naar Amsterdam.
Moraal van het verhaal: als je het moeilijk vindt om Italië los te laten, probeer dan eens geweigerd te worden op je vlucht. Moet je zien hoe graag je opeens toch naar huis wil.
