Waarom de Italiaanse zondagslunch in elk land een ding zou moeten zijn

Zondagen in Italië zijn heerlijk. Echt waar, heerlijk. Op de zondagochtenden is het erg rustig op straat. Iedereen slaapt uit, op de – op loafers het leven trotserende – zeventigplusmannen na die de krant halen. Maar toch staat op Italiaanse zondagen iets anders centraal dan het laatste nieuws, namelijk: pranzo. 

Wanneer je de volgende keer in Italië bent op zondag, kijk dan eens goed om je heen op straat. Veel mensen houden namelijk een met papier ingepakt pakket vast. Ik vroeg me af wat erin zat tot ik een keer op zondagochtend bij een willekeurige pasticceria terechtkwam. Daar zag ik reusachtige gouden kartonnen schalen gevuld worden met mignon, oftewel kleine taartjes: slagroomsoesjes, vruchtentaartjes, cakejes, mini baba’s met rum, kleine cannoli, zeppole, zachte chocoladeballetjes en een soort mini-eclairs gevuld met ricotta. Ze werden in grote mate ingepakt in knalblauw papier met gouden strik. Voor de (schoon)ouders, en worden vervolgens meegenomen naar de zondagslunch.

Op Italiaanse zondagen wordt er of thuis of buiten de deur uitgebreid geluncht. Een stuk uitgebreider dan op doordeweekse dagen, meestal met drie of vier gangen. Vrienden, kennissen en familie zoeken elkaar allemaal op. Wanneer je bij iemand thuis gaat lunchen is het dus wel zo vriendelijk om iets mee te nemen: pasticceria, wijn, verse pasta of iets dergelijks. Wanneer je binnenkomt is het koken vaak al lang en breed begonnen. Naast eten is de Italiaanse zondagslunch een moment waarop mensen met elkaar bijpraten. Een verscheidenheid aan onderwerpen vliegen dan ook over tafel. Ondertussen worden er bruschetta’s gegeten, er een bordje met verschillende soorten hammen doorgegeven, het bordje gnocchi opgevolgd door gebraden vlees met wat aardappeltjes en groenten en zijn wijnglazen ondertussen nooit leeg.

Maar buiten de deur lunchen is natuurlijk ook een optie. De meeste trattoria’s en osteria’s zitten op zondag rond lunchtijd propvol. Ook daar zit iedereen zit te eten, te drinken en te kletsen (of te discussiëren, dat doen Italianen liever). Kinderen, baby’s, oma’s, honden, alles erop en eraan. Rond het middaguur is het vreemd rustig op de weg omdat iedereen aan het eten is. Dit is een traditie waar ik absoluut voor zou pleiten in Nederland en eigenlijk overal. Hoewel ik denk dat het op veel plekken in de wereld ook gedaan wordt. Het heeft iets feestelijks om de zondagslunch in je agenda te hebben als een vast moment om uit te pakken. Of in ieder geval met mensen samen te eten. Of dat nu begeleid wordt door een bordje pasta of een patatje oorlog maakt natuurlijk niet uit.