Het ís dat ik in een klein huis woon, maar geef me vijftig vierkante meter extra en ik verzamel binnen no time vijftig vierkante meter extra spullen. Spullen die betekenis hebben, die ergens voor staan, die een herinnering of gevoel bij me oproepen. Om die reden vind ik het dan ook leuk om tijdens elke reis die ik maak een spulletje te kopen voor in huis. Een soort token, een fysiek aandenken aan iets dat ik niet wil vergeten. Vooral tijdens de trips naar Italië kom ik dan goed aan mijn trekken, want Italianen gooien niet graag dingen weg en áls ze dat doen komt het terecht op een heerlijke rommel- of antiekmarkt (het verschil tussen die twee is vaak verwaarloosbaar).
Mijn nieuwste obsessie als het gaat om spullen voor in huis zijn kleine gouden lijstjes met kitscherige kunstwerkjes erin van Italiaanse vlooienmarkten. Ik kan het niet goed uitleggen, maar elke keer als ik zo’n lijstje zie dan móet ik die kopen. Alsof ze mijn naam roepen, alsof ze sméken om meegenomen te worden naar mijn huis. Het scheelt dat zo’n lijstje vaak maar een paar euro kost, het zijn dus steeds vrij onschuldige aankopen. Nadat ik er een paar had gekocht ging ik saaie dingen denken als ‘ja god hoeveel kleine gouden lijstjes heeft een mens nou eigenlijk nódig’. Ook omdat anderen dat dan tegen je gaan zeggen. ‘Waar ga je die dan allemaal laten Lies?’ Dat soort mensen moet je niet teveel om je heen hebben, maar als ze er eenmaal zijn is er een slimme truc om ze de mond te snoeren. Namelijk: zeg niet dat je dit gouden lijstje ‘gewoon’ wil hebben, daar zijn dat soort mensen niet ontvankelijk voor en je loopt dan ook nog het risico als koopzieke gek weggezet te worden.
Nee, wat je moet zeggen is dat dit gouden lijstje onderdeel van je verzameling is. Ha! Dat is de truc, je bent niet lukraak dingen aan het kopen, je bent een verzamelaar. Dat wekt de indruk van een weloverwogen keuze, van iemand die met een scherp oog op zoek is naar pareltjes voor de verzameling, als een curator van een museum. Zo’n markt wordt daardoor ook daadwerkelijk extra leuk, omdat je gericht aan het zoeken bent naar zo’n item, en als je er eenmaal eentje gevonden hebt maakt je hart een sprongetje van blijdschap. Het maakt overigens niet uit hoeveel items je al hebt van een verzameling, want elke verzameling begint met één eerste item. Dat zijn gewoon de feiten. Dus stel je ziet opeens een heel mooi klein kristallen vaasje op zo’n rommelmarkt, dan kun je dat heel goed kopen als start van je nieuwe mini-verzameling kleine kristallen vaasjes. Er zijn immers geen regels voor hoe snel een verzameling uit hoeveel items moet bestaan. Snap je. ‘Dit is het begin van mijn verzameling kleine kristallen vaasjes van Italiaanse rommelmarkten’ is een uitstekende reden om tot aanschaf over te gaan. Extra tip: hoe specifieker je de mini-verzameling maakt, hoe leuker het wordt.
Mijn verzameling kleine gouden lijstjes met kitscherige kunstwerkjes bestaat inmiddels uit zes exemplaren, en ze hangen allemaal op de fotomuur in mijn woonkamer. Op de achterkant plak ik een briefje met wanneer en waar ik het lijstje in kwestie heb gekocht. Dat doet een verzamelaar. Ooit hoop ik in een huis met vijftig vierkante meter extra te wonen, zodat ik er alle gouden lijstjes van de wereld in kwijt kan.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
