Het fijne aan Italië als favoriete land hebben en niet, ik noem eens wat, Japan, is dat het zo lekker om de hoek is. Dus toen ik me begin oktober met pijn in mijn hart moest losrukken van Firenze wist ik ‘ik ben vast snel weer terug’, maar ik wist toen nog niet dat dat al een maand later zou zijn. Een week zou ik weer naar Italië gaan, een halve week Firenze en dan een halve week Rome. Het zou de eerste keer zijn dat ik in november naar Italië ging en het leek me los van alle duizend andere redenen die dit land altijd een goed idee is, óók een goed idee om er eens in de winter te zijn want dat was ik nog nooit eerder geweest. Ik bedoel, het is niet moeilijk een land mooi te vinden in de zomer. Maar hoe is het er in november? In ieder geval in Nederland de meest tragische maand?
Nou, het was geweldig. Ik zeg het maar gelijk. Firenze was misschien wel op haar best. Toegegeven, ik had mazzel met vier dagen stralende zon en een heerlijk zachte temperatuur, af en toe wat regen tussendoor, maar ik was vooral ontzettend blij verrast door de algehele sfeer in de stad. En als ik sfeer zeg dan bedoel ik rust. Die stad is mijn grote liefde dus ik wil er geen kwaad woord over reppen, maar ik moet toch heel stiekem wel toegeven dat ik afgelopen september wel echt lichtelijk horendol werd van het massatoerisme. Van de oververhitte sfeer die in veel restaurants hing, van de chaos op straat, van het knerpende Amerikaans dat overal zo luid mijn oren in werd getetterd. Er is echt niets saaiers dan als toerist zeuren over de aanwezigheid van andere toeristen, dus ik heb mezelf erg ingehouden. Net zoals dat klagen over de file nergens op slaat want je bént de file. Maar stiekem in stilte dacht ik dat allemaal wel.
Nee, dan deze zonnige midweek in november. Er zong een kalme rust door de straten die ik niet kende van de stad. Overal stonden buurtbewoners uit hun voordeuren op het dooie gemakje met elkaar te kleppen. In restaurants was ook zonder reserveren plek, en de obers waren in een opperbest humeur. Staan de Florentijnen doorgaans niet per se te boek als de aardigste onder de Italianen, ditmaal leek het wel alsof iedereen in een grote bak haast zuidelijke vrolijkheid was gevallen. Vrijwel iedereen die ik tegenkwam op straat en een vriendelijke glimlach ter begroeting gaf, glimlachte vrolijk terug. ‘Salve‘ zeiden we met een klein knikje, echt zoals een dorp betaamt. Nou, het kan aan mij liggen, maar dat heb ik echt niet meegemaakt in de zomer. Dáár kan ik wel aan wennen zeg.
Voor volgend jaar heb ik al een appartement geboekt in september, maar ik begin sterk te twijfelen of ik niet moet kijken naar iets in oktober, november. Misschien ook gelijk kerst en Oud & Nieuw meepakken. Ja god, ik moet daar toch gewoon een keer gaan wonen. One day…
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
