De wind door je haren (soort van)
Eén van de leukste vakanties die ik ooit in Italië heb gehad was toen ik in mijn eentje een goede twee weken op de scooter door Toscane en Ligurië ging touren. Dat plan ontstond grotendeels uit noodzaak, ik wilde namelijk graag rondtouren maar een auto huren in september is echt absurd duur. Dus ik dacht, waarom geen scooter? Italië en scooters gaan hand in hand, en tijdens mijn backpackreizen door Zuid-Oost Azië was een scooter huren altijd net zo vanzelfsprekend als fietsen in Amsterdam is. Dus waarom zou ik dat niet in Italië doen? Het plan was als volgt. Ik zou eerst een paar dagen in Florence blijven, dat was de eerste keer terug te zijn na mijn maand in die stad. Daar haalde ik mijn scooter op en reed dwars door de Toscaanse heuvels naar Lucca. Na twee nachten pakte ik weer m’n spullen en reed via de bergen naar de kust, naar mijn geliefde Cinque Terre. Daar ergens in de buurt bleef ik een week aan de kust, om vervolgens weer terug de bergen in te gaan voor een paar dagen, vervolgens verder af te zakken naar het zuiden voor een ander stuk kust, om dan via de Apuaanse Alpen naar het binnenland van Toscane te rijden voor een paar nachten in een heel luxe resort. De laatste nacht was weer in Florence, en dan vloog ik naar huis. Een perfecte trip, al zeg ik het zelf.
De scooterverhuurder dacht een fout in het systeem te hebben toen ik de scooter kwam ophalen, dat iemand voor zo’n lange tijd iets huurt zag hij niet vaak. ‘You’re going to drive in Tuscany? Alone? Where is your luggage? Only that little backpack?‘ Het bleken vragen die de gehele twee weken terug bleven komen. Overal waar ik aankwam gingen de wenkbrauwen in de lucht, een vrouw alleen op een scooter trok meer bekijks dan ik had kunnen vermoeden in het land waar de Vespa is geboren. Het leverde wel overal gelijk een praatje en bewondering op. ‘Where did you park your car?‘ vroeg de B&B-eigenaar in Lucca. ‘You only have a SCOOTER? Brava!‘ En dan ontstond er vrijwel altijd een gesprek over mooie wegen, dorpjes, het land, of ik dit vaker doe, etc.
Inmiddels kan ik zeggen dat, zeker als je in je eentje bent, een scooter het beste vervoersmiddel is. Het is goedkoper dan een auto, al helemaal als je de niet-bestaande parkeerkosten en minimale benzinekosten meeweegt. Je kunt makkelijker spontaan even stoppen, je komt niet op saaie snel- of tolwegen, en door de helm heb je niet letterlijk de wind in je haren, maar wel figuurlijk. En je hebt dus meteen overal een praatje. De routes zocht ik uit door op Google Maps de kaart op satellietmodus te zetten, en dan in te zoomen om te zien waar ik het meeste groen of bergen zag. Vervolgens zette ik pins op de plekken en liet daarlangs een route navigeren. Wat betekende dat ik soms veel langer deed over een stuk dan noodzakelijk, maar wanneer je zo’n trip maakt dan moet de reistijd onderdeel van de lol worden, en niet enkel een noodzakelijk kwaad. Via m’n oortjes liet ik de stem van Google Maps vertellen wanneer ik links of recht moest afslaan. Als bagage had ik dus alleen een kleine backpack mee (van 36 liter, voor wie echt op de details zit), die ik met in Florence gekochte spanelastieken aan de topkoffer vastbond. Die topkoffer zit bijna standaard op Italiaanse scooters en is zeker voor dit soort trips een uitkomst, ik deed er m’n toilettas en schoenen in, de zware dingen in m’n backpack dus, zodat ik die niet mee hoefde te slepen als ik tijdens het rijden even een dorpje door wilde lopen. Nou en dan ben je er wel zo’n beetje. Echt zin om dit binnenkort weer een keer te ondernemen. Andiamo!
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
