Deense dates
Het was een maandagavond toen ik op een favoriet Florentijns pleintje zat met een Aperol Spritz tijdens mijn wekelijkse Kroegpraatsessie, waarin ik een paar uur lang via Instagram Stories met mensen daar in gesprek ga. Het vergt nogal veel concentratie in mijn telefoon dus heel gezellig gezelschap maakt het me niet, maar het lukt nog net om af en toe wat om me heen te kijken. Zo zag ik in mijn ooghoek dat daar een lange, knappe blonde man op het krukje naast me was komen zitten. Net als ik in zijn eentje, net als ik met een Aperol, en net als ik met een bakje chips, al was mijn bakje inmiddels leeg.
Nadat we heel af en toe heel zijdelings elkaars bestaan hadden erkend en ik op het punt stond om af te rekenen om naar huis te gaan, bood hij me wat van zijn chips aan. Nu kon ik hem beter zien en inderdaad, érg knap. Duidelijk niet Italiaans, Nederlands misschien? ‘Well thank you’ zei ik, waarop er wat ongemakkelijke beleefdheden werden uitgewisseld en ik vooral ook die roodgloeiende telefoon in mijn hand had. Hij bleek Deens te zijn, was hier in zijn eentje omdat hij net op familievakantie was geweest in Toscane waar zijn ouders een huis hebben, en zelf besloot nog een paar dagen in Florence eraan vast te plakken.
‘Do you want to have dinner with me?’ vroeg hij. Ik dacht aan m’n Kroegpraat, die moest ik dan voortijdig stoppen, maar hoe vaak gebeurt het nou dat je een knappe Deen op een Italiaans plein ontmoet die vraagt of je mee gaat eten? Ik zei ja tegen hem, deed kort verslag van deze ontmoeting en stopte m’n telefoon in m’n tas. We liepen naar een ander plein en opeens liep ik daar met een wildvreemde man met wie er overduidelijk een *vibe* was, al wist ik toen nog helemaal niets van hem.
Er was wijn, er was pasta. Hij bleek samen met zijn broer een kinderkledingmerk te hebben. De verhalen die hij vertelde, de manier waarop hij zich kleedde, waarop hij bewoog, de hoffelijkheid, het feit dat zijn ouders een groot huis met zwembad in de heuvels rondom Florence hadden, alles deed me vermoeden dat hier een vermogende man naast me zat. Sommige mensen stralen dat gewoon uit. En dat was niet het enige dat hij uitstraalde. We zaten gigantisch met elkaar te flirten, keken elkaar indringend aan, hielden wel enige afstand, waardoor de spanning alleen maar voelbaarder werd.
Na afloop liepen we terug, eerst nog ergens een laatste afzakkertje, maar geen van beiden durfde een move te maken. Hij zou over twee dagen alweer terug naar Kopenhagen gaan, was ik morgenavond vrij om weer met hem te eten? Ik zei weer ja, en we wisselden nummers uit. ‘Had such a great evening!’ appte hij me erna. ‘Me too!’ stuurde ik terug.
Ondertussen had ik in de digitale kroeg laten weten dat de avond geëindigd was en dat we elkaar de dag erna weer gingen zien. De Deen werd zijn bijnaam, zijn achternaam had ik niet, en de liefdesfantasieën werden veelvuldig mijn DM in gegooid. De volgende ochtend scheerde ik mijn benen, verschoonde het bed voor jeweetnooit, en wachtte geduldig af tot het vijf uur was en we hadden afgesproken op hetzelfde plein als waar we elkaar ontmoetten – en hoe dat verliep lees je volgende week.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
