Een dikke maand voordat ik naar Florence vertrok kreeg ik op Instagram een DM van een meisje dat schreef in Florence te wonen, samen met een andere Nederlandse. ‘Als je het leuk lijkt kunnen we een keer afspreken voor koffie, aperitivo of iets anders natuurlijk!’ We verplaatsten het gesprek naar de mail, daarna naar WhatsApp, en uiteindelijk naar vele, véle terrassen. Samen met haar huisgenoot ontmoette ik ze de eerste keer op een terras in de buurt van hun oude appartement. Een stuk buiten het (toeristische) centrum, in wat als een echte woonwijk voelde, compleet met Aperol Spritz voor vier piek. Het waren twee blonde vrolijke types, ze hadden elkaar via een Facebookpagina voor Nederlanders in Florence ontmoet en gingen allebei om andere redenen naar deze stad. De één omdat ze net als ik al jaren verliefd was op het land, de ander omdat ze zin had in een avontuur. De eerste werkte in een restaurant, de tweede deed haar Nederlandse werk vanuit daar, zes maanden zouden ze er in totaal zitten. Het was, wat mij betreft, gelijk raak tussen ons. We komen uit andere delen van Nederland, de kans dat onze paden ooit op een andere manier gekruist zouden zijn is klein, maar in Florence kwamen die werelden dan toch opeens samen.
Ik genoot van hun verhalen over alle vriendschappen die ze hadden gesloten met wonderlijke Italiaanse figuren die ze kenden via werk, huisbazen, scharrels of voorgaande vakanties. We wisselden ervaringen uit over tijdelijk wonen in Florence, over het leren van de taal, over de arrogantie van de Italianen in het algemeen en de Florentijnen in het bijzonder, over hoeveel we van deze stad hielden, van het avontuur dat we aan het beleven waren. Ik vertelde over mijn date, zij vertelden over hun dates. Ik vertelde dat ik met een andere man aan het appen was, liet zijn foto zien, waarop bleek dat één van hen ook met hem een match had gehad en dat hij haar exact hetzelfde ogenschijnlijk persoonlijke openingsbericht had gestuurd als naar mij. Welja.
Nu is het zo dat ik al vele jaren heel graag en met heel veel plezier in mijn eentje op reis ga, en ook deze trip heb ik zonder na te denken geboekt als soloplan. Geen moment spijt van gehad, ik ben graag alleen, maar ik zeg je eerlijk dat ik intens blij ben dat ik die twee heb ontmoet en dat het zonder hen een heel andere tijd geweest zou zijn. Want met hen ging ik het nachtleven in, stookten we elkaar op om já te zeggen tegen random mannen op datingapps, en dronken we te veel limoncello en nog meer Aperol. En had ik na mijn date al het gevoel hier echt te wonen, nu ik er ook twee vriendinnen had zitten voelde ik mijn wortels al helemaal diep in de grond trekken. Als een nieuwe man op een datingapp voorstelde om dan en dan af te spreken, kon ik eerst blindelings ‘ja’ zeggen want ik had natuurlijk geen agenda daar, maar nu gebeurde het ook dat ik op een voorgesteld moment niet kon omdat ik al met die meiden had afgesproken.
Het klinkt, als ik het zo opschrijf, tamelijk onnozel. Maar meer nog dan dat ik op een gegeven moment zonder Google Maps de meeste plekken wel wist te vinden, meer nog dan dat ik een vaste plek had voor mijn panino en met de eigenaar small talk had, en meer nog dan het feit dat ik er naar school ging en boodschappen deed, was het vollopen van mijn agenda hetgeen dat me écht het gevoel gaf er te wonen. Opeens had ik een sociaal leven, met mensen die ik kende, plekken waar ik moest zijn. De stad was niet zomaar een mooie bestemming, het werd daadwerkelijk mijn leven. È andata proprio come speravo.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere… »