Tuurlijk, het zijn Néderlandse vriendinnen, die twee waar ik vorige week over vertelde. Maar wat iedereen tegen me zei bleek ook echt zo te zijn: Florentijnen zijn een bijzonder moeilijk te bereiken volkje. Die gaan vooral om met ándere Florentijnen, en zo min mogelijk met buitenlanders, en al helemáál niet met buitenlanders die hun taal niet spreken, zoals ik. Mensen in Florence vinden hun stad het epicentrum van de wereld, alles erbuiten is irrelevant. Vooral met Siena is een langlopende beruchte vete, vergelijkbaar met wat er tussen Rotterdam en Amsterdam is. Verzin ik allemaal niet zelf, dit alles werd door vrijwel elke Italiaanse date bevestigd. Misschien is het gek genoeg ook wel een reden waarom ik me thuis voel in die stad, want binnen Nederland hebben Amsterdammers dezelfde reputatie. Ik vind die stompzinnige arrogantie op een zekere manier wel charmant, en zelf denk ik ook vaak genoeg ‘ja maar waaróm zou ik mijn stad uit gaan.’ Mijn hele familie woont in Amsterdam, vrijwel al mijn vrienden, 90% van mijn werk is daar, wat héb ik te zoeken in een andere stad? Maar ja als je dat zegt ben je weer randstedelijk en arrogant, terwijl boeren massaal de steden belachelijk mogen maken en dan is het vaderlandsliefde. Afijn, dit zijpad ga ik verder laten, geen zorg.
Het romantische beeld van dat je zomaar in gesprek raakt met een groepje Italiaanse vrouwen en dat zij je dan pardoes uitnodigen om mee te gaan naar dit en dat en dat je dan besties voor altijd bent, dat heb ik daar niet meegemaakt. Maar andersom is dat me in Amsterdam ook nog nooit overkomen. Mijn vrienden zijn allemaal Nederlands (op een geweldige Fransman na, want dat bleek de grote liefde van mijn beste vriendin). Maar verder heb ook ik een vriendengroep zonder expats. Wel heb ik ooit kortstondig gedatet met een Nieuw-Zeelander (ontmoet bij een concert van een Nieuw-Zeelandse band), die eerder in Hong Kong, Londen, Singapore en Sydney woonde. Hij vertelde me dat hij geen stad kende waar het zo slecht mengt tussen expats en locals als in Amsterdam. Via hem kwam ik erachter dat er in Amsterdam een enorme community Nieuw Zeelandse expats is, die vrijwel allemaal geen Nederlandse vrienden hadden, op de paar vriendelijke collega’s waarmee ze wel eens wat gingen drinken na. Tja. Niet per se iets om trots op te zijn, maar nu dus de reden dat ik die Florentijnen wel begrijp. En wat bevestigt dat daten de beste ingang is in lokaal leven.
Als je via die weg beet hebt, kunnen er best wat deuren open gaan. Ik vertelde al over Tomasso. Hij deed iets met koffie, ik moet je eerlijk zeggen dat het me die eerste date niet helemaal duidelijk werd en hij deed er ook vrij vaag over. Maar tijdens de tweede date, toen ik voorstelde om in een bepaald café af te spreken, zei hij ‘well, actually, I own that place, so maybe we can try somewhere else.‘ Bleek hij zomaar mede-eigenaar te zijn van één van de populairste koffiemerken van Italië, met meerdere extreem goed bezochte zaken in Florence. Hij kende iedereen, zo werd duidelijk tijdens de ‘culinaire tour’ die hij voor me organiseerde tijdens de derde date. Elk restaurant waar we binnenkwamen viel hij de eigenaren en koks in de armen, we kregen steevast de beste tafel, iedereen was vriendelijk en hartelijk, zelfs tegen mij, die barbaarse Hollander die geen Italiaans sprak. Nou, dat was tijdens een date met een andere Italiaan behoorlijk anders. Ci vediamo la settimana prossima.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere… »
