Mijn weapons of choice waren voornamelijk Bumble en Hinge. Bumble bleek ook onder Italianen, of in ieder geval Florentijnen, zeer in trek, en Hinge had een uitgebreid aanbod van (Amerikaanse) expats. Later hoorde ik dat Tinder in Italië ook nog erg populair is, maar een mens moet keuzes maken. Zo al swipend langs mannen met klinkende namen als Giovanni, Alessandro en Matteo kon ik bij elk profiel al gelijk een heel script voor een romcom schrijven. Bij de man die geboren was in de buurt van het Comomeer fantaseerde ik over hoe zijn familie dan vast dat ene beroemde huis bezit dat ook in Succession wordt gebruikt. En over hoe we na onze eerste date in Florence, die tot het ochtendgloren duurt, spontaan besluiten naar dat huis te gaan waar we dan een fantastische week met veel wijn en mozzarella hebben en elke avond met onze voeten in het meer naar de ondergaande zon kijken. Dat soort dingen kun je allemaal bedenken tijdens het swipen in Italie, je wéét niet wat er allemaal gaat gebeuren.
Halverwege mijn tweede week had ik een match op Hinge met een man die we Tomasso noemen. Hij was geboren in Rome, groeide op in New York, en woonde nu al bijna tien jaar in Florence. Een razend interessant profiel én een garantie dat hij goed Engels sprak, wat nog wel een dingetje was. Italiaans is de mooiste taal van de wereld dus ik snap ze wel, maar het blijft opmerkelijk hoeveel mannen van mijn leeftijd geen of nauwelijks Engels praten. Ik weet van een vriendin dat zij opeens tegenover iemand zat die precies vier zinnen Engels sprak, en verder stilzwijgend tegenover haar zat. Hoe dan ook, bij Tomasso was dat allemaal geen probleem.
Hij stelde een plek voor die ik nog niet kende, maar een schot in de roos bleek te zijn. Een café in een prachtige tuin, overal knusse zitjes, lampjes in de bomen en een gezellige drukte om ons heen. Ook veel mensen met laptops, ik ben er na die date nog geregeld naar terug gegaan om te werken. Wat weer bevestigt dat daten in het buitenland óók een heel goede manier is om nieuwe plekken te ontdekken.
De man die tegenover me kwam zitten was een boom van een vent. Een beetje gelikt type, ik zou er in Amsterdam niet voor zijn gegaan, maar in het buitenland telt het dus niet en gaat het om de ervaring, niet om de liefde. Dat hij niet mijn droomman ging worden was al snel duidelijk, en toen dat dus eenmaal uit de weg was kon ik me geheel op het gemakje overgeven aan de situatie. Terwijl hij een buitengewoon oninteressant verhaal vertelde over, ja geen idee eigenlijk meer, steeg ik even boven mezelf uit en zag mezelf daar zitten. In die prachtige stadstuin, met een nieuwe man voor mijn neus, in de stad waar ik al zo lang naar hunkerde, waar ik een fantastisch appartement had waar ik hierna weer naar terug zou wandelen. Het voelde door die date pas écht alsof ik daar woonde. Dat ik er dingen te doen had. Dat had ik vooraf niet voorzien, maar ‘een afspraak’ hebben in een nieuwe stad geeft blijkbaar een enorm gevoel van ergens bij horen.
De man en ik gaven elkaar een Amerikaanse omhelzing en wisselden nummers uit. ‘We doen het voor het plot’ dacht ik steeds, dus als hij een tweede date zou voorstellen ben ik erbij. Bovendien had ik nu een kennis in mijn Florence, dat gegeven alleen al vond ik de hele middag tot een enorm succes maken. E con essa è cresciuto l’appetito per molto di più.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
