Geheime nachtbakkers van Florence, bestaan ze nou echt?

Al jaren is het een vraag waar ik maar geen antwoord op krijg. Vijf jaar geleden al hoorde ik dat er zoiets als geheime nachtbakkers zouden zijn in Florence. Bakkers die open zijn vanaf een uur of negen ’s avonds tot drie uur ’s nachts. Waar je na het uitgaan voor een prikkie een warme cornetto kunt kopen. Toen ik het vijf jaar geleden googelde kreeg ik nog hele vage resultaten zoals ‘ga naar deze straat en volg je neus’ of ‘probeer in deze zone te kijken waar mensen naartoe lopen.’ Nooit gevonden dus. Maar afgelopen zomer kwamen de geheime nachtbakkers weer op de meest zoetsappige manier op mijn pad en stortte ik me op een wat grondiger onderzoek.

Het mysterie van de nachtbakker

De film Love & Gelato op Netflix irriteerde me sowieso al omdat het suiker niet alleen van de tv afdruipt als je hem kijkt, maar helemaal omdat Lorenzo Lina meeneemt naar een geheime nachtbakker. ‘Wat een onzin’ dacht ik nog. De clichés duikelen in deze film over elkaar heen maar er wordt ook nog eens  gedaan alsof nachtbakkers echt bestaan. Maar ik kon ze niet vinden. Zoals ik al zei was er een frustrerende en vruchteloze zoektocht aan vooraf gegaan.

Dus besloot ik eens te kijken of de digitale wereld vijf jaar later wat verder was gekomen. Dat bleek zo te zijn. Dit keer waren de vaagheden ver te zoeken en kon je online gewoon allerlei adressen vinden van nachtbakkers. Een stuk minder romantisch, maar wel handig. Wel stond er bij een aantal adressen dat de bakkers gewoon alleen overdag open waren, of zelfs dat ze volledig gesloten waren. Ook wordt er op Google nog vaak moeilijk gedaan over de namen en adressen. Soms staat er een andere naam, soms staat er geen huisnummer bij. Ik zie het maar om een manier om het mysterie toch levend te houden.

Forno notturno

Wat misschien nog het ergste is aan dit hele onderzoek, is dat ik een paar weken later op de meest zoetsappige date ooit gevraagd werd. Zo veel stroop en suiker dat Love & Gelato er bijna pittig en krokant door leek. En hypocriet als ik ben vond ik het toen wel leuk. Maar daarover later meer. Lang verhaal kort, we gingen naar een nachtbakker. Dus daarna zouden alle slapeloze nachten voorbij zijn en de lang (350 woorden inmiddels) verwachte vraag beantwoord worden: bestaan nachtbakkers nou echt?

Het antwoord is: ja ze bestaan, of ik heb een koortsdroom gehad. De betreffende forno notturno werd behoorlijk druk bezocht, zeker voor een nachtelijk tijdstip. Maar er kwamen niet alleen mensen na uitgaan, maar ook gewoon mensen die onderweg waren naar hun werk. Of ervan terug kwamen. In ieder geval waren ze rustig de krant aan het lezen alsof het niet drie uur ’s nachts was. En je kon er niet alleen cornetti krijgen maar ook koffie. Goedkoper dan normaal waren de croissants niet, lekkerder wel. Je kon de vulling kiezen, dus een verse warme cornetto al pistacchio, cioccolato of met marmelade. Of met niks.

Nachtbakkers in Florence

Het zou uiteraard behoorlijk niet-integer zijn om bij te dragen aan het feit dat geheime nachtbakkers nog minder geheim zijn, maar wat zal het. Belangrijk is het wel dat als je gaat, dat je je een beetje gedraagt. Dat wil zeggen: niet schreeuwen en niet met drank naar binnen. Nachtbakkers zijn niet bedoeld als afterparty, maar gewoon als een plek waar je een midnightsnack kunt halen. Of een kopje koffie als je nog even door wilt (in Florence lijkt me dat sterk met het keurige uitgaangsleven). De nachtbakkers die ik zou aanraden zijn I’Pastaio aan de Via del Campo d’Arrigo 14, Forno Vinci & Bongini aan de Via del Canto Rivolto 1 of (buiten het centrum) Pasticceria Paoletti aan de Viale Nenni 10.