Tussen al die fun en games door had ik ook nog steeds elke dag les. Van 9:00 tot 13:00 uur; de school was gelukkig zo’n 600 meter van mijn huis dus ver hoefde ik er niet voor te lopen, maar toch viel die wekker me elke ochtend weer zwaar. Ik floreer in de avonden en ben absoluut geen ochtendmens, alles voor 9:00 uur beschouw ik als ‘extreem vroeg’. Dat de lessen in een klein bedompt lokaal waren hielp niet mee, het was echt alles behalve inspirerend. Het tempo ligt ook hoog, zeker als je net als ik geen enkele ervaring met de taal hebt is het behoorlijk overweldigend. Ze groeperen het leren van een vreemde taal in verschillende niveaus, waarbij A1 het laagst is. Zo’n beginnerscursus begint bij A1.1, daarna ga je naar het volgende lesboek, A1.2. Dat eerste deel bestaat uit tien uitgebreide hoofdstukken, en per les behandel je een hoofdstuk. Zo gebeurt het dat terwijl je jezelf nog maar nauwelijks kunt voorstellen in het Italiaans en je woordenschat extreem minimaal is, je toch opeens al uitleg over modale en intransitieve werkwoorden voor je kiezen krijgt. Dit alles in het Italiaans, want onderdeel van de lesmethode is dat alles wordt aangeboden in de doeltaal. Naast de lessen krijg je huiswerk, niet heel veel doorgaans, en je wordt ook niet gecontroleerd of je het maakt. Je doet deze lessen immers vrijwillig. Maar al snel bleek wel dat als je dat huiswerk niet serieus neemt, als je ná de lessen niet gewoon nog even het die dag besproken materiaal doorloopt, je enorm snel achterloopt. De eerste week had ik ook een les gemist omdat ik ziek was, en al met al werd het vanaf week twee echt een enorme struggle waar ik geen enkel plezier uithaalde.
Tegelijkertijd begon mijn sociale leven dus steeds vastere vormen aan te nemen. Daarnaast liep mijn reguliere werk gewoon nog door, wilde ik natuurlijk ook elke hoek van de stad uitkammen, en af en toe gewoon een avond thuis chillen is ook in Florence gewoon nog steeds mijn hobby. Kortom, de dagen vulden zich snel. Volgens mij heb ik dit al eerder verteld, maar de laatste twee weken besloot ik school in het geheel te skippen. ‘Ik zit hier goddomme wel voor m’n lol’ ging steeds door mijn hoofd.
Het was best een beetje een teleurstelling in mezelf. Ik ben altijd een prima leerling geweest, nooit de beste of snelste, maar ook niet de langzaamste. Gewoon heel normaal. Maar nu kon ik gewoon echt niet meekomen, in restaurants hakkelde ik wat Italiaans en ging vaak ook weer snel over op Engels. Ik probeerde simpele Italiaanse podcasts te luisteren om meer te wennen aan de taal, maar ik kreeg zelf maar geen zinnen uit mijn strot. Het lukte me gewoon niet. Om een nieuwe taal te leren moet je namelijk enerzijds een hoop leren, maar anderzijds een hoop doen. Comfortabel worden met de klanken, en vooral: een zekere zelfverzekerdheid ontwikkelen waarmee je fouten durft te maken. En dat laatste is precies wat er bij mij ontbrak, en ontbreekt. Ik ben een perfectionist, en ik heb extreem veel respect voor de taal dus ik wil het gelijk goed doen, wat ik niet kan, en dus gebeurt er niets. Althans, het gaat heel langzaam. En aangezien ik óók nog eens vreselijk ongeduldig ben, ben ik al snel in staat de handdoek in de ring te gooien. Uiteindelijk is dit hele avontuur dus niet alleen Italiaanse les, maar ook een les in doorzetten. Ne avrei proprio bisogno.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere… »
