Zoals gezegd: mijn keuze viel op twee verschillende scholen. Halverwege een beetje verandering leek me wel wat, en na drie weken groepslessen was ik vast klaar voor privéles om echt even goed door te pakken. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen; met de kennis van nu was vooral dat tweede deel geen goed idee. Maar daarover straks meer. Ik sla nu even een heleboel dingen over (maandenlange voorpret! Aankomen in Florence! Mijn eerste nacht in het appartement! Boodschappen doen! Er echt wónen!) maar de eerste dag van de eerste taalschool moest ik een taaltoets doen. Via de mail had ik al gezegd, ‘ik ben een absolute beginner, ik wil graag in de laagste klas.’ Maar toch moest ik de test doen, die ik ongeveer net zo goed heb gemaakt als wanneer je me een examen wiskunde B2 had gegeven (hint: ik heb voor wiskunde A1 nooit hoger dan een vijf gehaald). En inderdaad, na een kwartier random antwoorden aankruisen kwam het resultaat: absolute beginner. Daar had ik die vernederende situatie niet voor nodig gehad, maar goed, je doet wat je opgedragen wordt als je naar school gaat.
De school zelf voelde echt als school. Met onduidelijke gangen, kleine lokalen, en zwermen leerlingen die in groepjes van A naar B sloffen. Het rooster was simpel: elke dag van 9.00 tot 13.00 uur les, elke dag in hetzelfde lokaal. Een piepklein lokaal hadden wij toegewezen gekregen (vast omdat we de ultieme sukkel beginners waren), met van die stoelen waar het klaptafeltje in de armleuning zit.
De groep bestond uit zeven mensen, allemaal verrassend verschillend. Er was een Britse vrouw van in de 50, een jongen uit Korea van ik gok een jaar of 20, een Nederlands meisje van 21, een Spaanse man van eind 30, echt een bont gezelschap en van over de hele wereld. De lessen zijn volledig in het Italiaans, ook in dit klasje ultieme beginners. Dus toen de juf (ja, als we toch op school zijn ga ik helemaal in schooljargon) het lokaal binnenliep, ons allemaal enthousiast welkom heette en begon uit te leggen wat er allemaal ging gebeuren, keek iedereen wat angstvallig om zich heen. De toon was gezet.
De lessen zijn opgebouwd uit een deel luisteroefeningen, een deel woordenschat, een deel grammatica, en een deel spreekvaardigheid, elke les eindigde met huiswerk en het tempo zat er goed in. Al snel bleek dat ik het enorm had onderschat, vooral omdat ik dit alles combineerde met mijn reguliere werk en vooral; met een verrassend bruisend sociaal leven dat wel héél veel leuker was dan Italiaanse lidwoorden uit je hoofd leren. Maar daar komen we nog uitgebreid over te spreken. Vaak kwam ik niet toe aan mn huiswerk waardoor de lessen alleen maar taaier en saaier werden, en laat ik maar meteen met de billen bloot gaan en zeggen dat ik de laatste week gewoon niet meer ben gegaan omdat ik te druk was met leuke dingen doen in Florence. Al met al heb ik daar anderhalve week les gehad. Dus ja, dan blijkt dat je dat wel heel graag kunt wíllen dat je de taal spreekt, zo’n taal vliegt niet zomaar in je hoofd. Maar toen moest ik dus nog die privélessen, en dat was een extreem taaie zit. Kun je in zo’n groepsles met elkaar nog een beetje zitten klunzen, nu zat ik in m’n eentje schaapachtig naar een bord vol werkwoordsvormen te staren. Met een vrouw die heel enthousiast en heel vrolijk op het bord tikte, maar die er volgens mij ook geen bal aan vond.
Al met al sprak ik na die vijf weken nog steeds geen Italiaans. Althans, niet zoals ik had verwacht. En gehoopt. Maar: ik heb wel zonder twijfel de allerbeste tijd van m’n leven gehad in die stad, e questo contera pur qualcosa, vero?
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere…»
